Gözlerimizi açtığımız bu çağda, çoğu zaman farkında olmadan sürüklendiğimiz duygusuzluk, bilgisizlik ve tembellikle çevrili bir dünyada yaşıyoruz. Şüphesiz ki, bu devir, sıradanlığın zirve yaptığı, duyarsızlığın hakim olduğu bir döneme işaret ediyor. İnsanlar, kendi potansiyellerinin farkında olmadan, hazır olanın peşinden koşan bir kuşağa dönüşmüş durumda.
Bu devirde, derinlemesine düşünme alışkanlığı giderek kayboluyor. İnsanlar, kendi dünya görüşlerini oluşturma yerine, sosyal medyanın ve popüler kültürün etkisi altında duygusuzca akıp giden bir nehir gibi sürükleniyorlar. Kendine bir ülkü edinenlerin sayısı ise endişe verici derecede az. İnsanlar, anlık tatminler ve kolay yollar peşinde koşarken, gerçek anlamda derin bir düşünceye yönelmekten kaçınıyorlar.
Umutlu bir kişi çıkıp iki ağaç dikse, ne yazık ki, bu çabanın kıymetini anlamak yerine alay konusu oluyor. "Ya bu ağaçlar büyüyene kadar sen yaşayabilecek misin?" diye soranlar, umudu, çabayı ve geleceği inşa etmeyi anlamaktan uzaklar. Bu tepkiler, sadece ağaç dikmenin ötesinde, bir toplumun tembelliğe, plansızlığa ve anlık düşünceye nasıl sürüklendiğinin bir yansımasıdır.
Ancak, belirtmek gerekir ki, umut ve düşünce, bu sıradanlığın karşısında dimdik duran güçlü kahramanlardır. Her iki ağaç, umut, çaba ve düşünceyi temsil eder. Umut, bize yarının daha iyi olabileceğini hatırlatır; çaba, bu umudu gerçekleştirmek için atılacak adımları ifade eder; düşünce ise bu adımları bilinçli ve amaçlı bir şekilde atmamızı sağlar.
Bu devir, gerçekten de zorlu bir dönem olabilir. Ancak umut ve düşünce, her zorluğun üstesinden gelecek güçte kudretli araçlardır. Bu sıradan zamanlarda, belki de birey olarak üzerimize düşen sorumluluğu hatırlayarak, umudu yeşertmek ve düşünceyle hareket etmek, kendi parlak zamanımızı yaratmamıza vesile olabilir.
Sevgiyle kalın,