KADINLARI VE ERKEK DİLANLARI..  

 Biz safların büyük emekler verip, kapı kapı dolaşıp, alın teriyle teşekkür ederek alabildiğimiz reklam desteklerinizle yılın en son dergisini çıkarmaya çalıştığımız şu günlerde bir yılı daha geride bırakmaya hazırlanırken, birileri de 'Al/Yapıştırla' beleş sanalda gazetecilik yaparak, başta hazır haberlerini kullandıkları belediyelerde olmak üzere beslendikleri abonelerle oturdukları gibi şimdi de  yılın son gününün kaymağını toplamaya çalışmakta.. 
Kim bunlar denildiğinde vallahi ben değil, önce sen, sonra O diyebilirsiniz. 
Evet birileri bir gece ansızın gitmeyi beklediğimiz Yunanistan'a gece değil, gündüz gözüyle günü birlik giderken, bir diğerleri de unutulan eski Hocaefendi, şimdiki Feto'nun bulunduğu Okyanus ötesi dergilerin kapaklarında 'Yılın Dünya Lideri' fotoğraflarını görmek için hazırlanıldığı günümüzde  bazıları da yerelde hatta mahalle arasında çıkmayanları yılın adamı, kadını yetmedi bir satır yazmayan gazeteciler diye bilinenleri bin lira karşılığı 20 kuruşluk olmazsa da yaşanan hain enflasyon yüzünden kuruş haline dönen 200 liralık plaketleri hazırlar..
35 yıldır gazetecilik yapan her gün yazan bir gazeteci olarak, bir değil 4, 5, 11 maaş, hiç değil yerelden ulusala bir iki gazete çıkaran beceriksiz (!) vatandaş olarak çok ama çok  kıskandığım şu yılın adamı, kadını ve erkek Dilanlarına bakınca onlara değil, her yılın sonunda bunlardan kendi paralarıyla kazık pardon krom plaket alanlara kızıyorum, sinir olup, deliriyorum desem de  fayda etmiyor..
Çünkü kaz ve saz gecelerinden bıktıklarını belirtip ama kazcıların, sazcıların getirdiği kıytırıktan biletleri almaya devam eden palabıyıklı iş insanlarımız misali bu bin liralık plaketlerle yılın Astronotu, Bilim Adamı yazarı, çizeri hatta ressamı olanlara bakınca o birilerinin  kendi paralarıyla yılın adamı edilip, aldıkları paketlere esef ediyorum..
Ve o plaketi yapanların verdiği emeklere kadar topluma, insana hatta ailesine faydası olmayanların yılın rezili olarak seçilmesi gerekirken bir kaç gün sonra bitecek olan yılı da onlar gibi çöp edip kenara atıverdik bile..
Neyse yılın son yazısı denecek bir yazıyı daha bitirirken dönüp, etrafımdaki, evimin, iş yerimin vitrinlerinde duran onca plakete bakınca çoğunun beklemediğim bir anda ve tanımadığım ciddi kuruluşlarca aday gösterilip, aldığım değerler olduğunu görünce mesleğimizi ayağa düşürdükleri gibi bunların hayatlarında göremeyecekleri ödüllerime acıdım, torunum Berat'ın aldığı son madalyaya bile emek verildiğini düşünüp, öperken..