Yarışta mıyız?
Neden yarışıyoruz?
Neler için yarışıyoruz?
Neyi yarıştırıyoruz?
Sizde soruları, evirin çevirin...
Herkes kendini çek etsin..
Biz nelerde yarışıyoruz?
Ya da kimler bizimle hangi konularda yarışıyor?
Durun!
Hemen çok ciddîleşmeyelim..
Çek edelim derken; İronik Sorgulamalar'dayız, nüktedan düşünelim. :)
Haydi, "ironi" başlasın...
Yarış cümlelerimiz var çokça, kullandığımız ya da duyduğumuz..
Birde verdiğimiz ya da aldığımız karşılıkları...
*Benim oğlan çok hareketliymiş sınıfta, dersi dinlemiyor gibi görünse de çok zekiymiş yine de anlıyormuş, öğretmeni söyledi.........
-Ay sorma, benimkiler de öyleydi, çok zor bilirim!………
##
*Benim ufaklık bir yaramaz ki sorma gitsin.......
-Sen yaramaz çocuk görmemişsin, benim bir yeğenim var…….
##
*Bizim adam çok çok romantik.....(veya tersi de olur ( ....."duygusuzun teki!")
-Sen benimkini görsen! Geçen gün…….
##
*Bugün trafikte sinirlerim bozuldu..
-Sen iyisin abi, sadece sinir bozulmasıyla kalmışsın, ben delirdim artık, iniyorum aşağı..........
##
*Bir komşum var........
-Ay dur! Aklıma geldi şimdi. 7 sene önce..........
##
*Hanımla atıştık, hiç keyfim yok bugün...
-Abi ben anlatsam roman olur...........
##
*Benim kız sınavda dereceye girdi biliyor musun....
-Bizim karşı komşunun kızı da Hacettepe İngilizce Tıp okuyor.........
##
*İşler kötü bu aralar........
-Ya abi sen bizim piyasayı görsen.......
Emînim şu an kafanızda, daha farklı versiyonları dönmeye başladı bu cümlelerin..
Ve içinizden "Ne var ki bunda, derdimizi/sevincimizi paylaşıyoruz" diyenleriniz var..
Böyle diyaloglar dertleşmek ya da karşılıklı paylaşmak mı sizce?
Yoksa, dert/sevinç yarıştırmak mı?
Veya hastalık hâli..
En çok yarışılan konulardan biri..
"Hastalıkta yarışılır mı canııımm, abarttınız iyice!" dediniz, duydum. :)
Yarışılıyor..Hatırlayın...
Hani bir arkadaşınızın yanına gittiğinizde;
o gün kendinizi iyi hissetmiyordunuz ve arkadaşınıza bunu anlatmaya başladığınızda bitmesini bile beklemeden "Ya sorma, geçen bende......." diye sazı eline almamış mıydı?
Hele "bizim bir rahmetli vardı, Allah benzetmesin" ciler var ki onlar tam bir facia!
Dertleşmek veya paylaşmak demek; o an karşımızdaki kişinin bizimle paylaştığı, olumlu ya da olumsuz konuyu, bize anlatma ihtiyacıdır..
Biz bunu dinlerken; hattâ çoğu zaman, daha lafının bitmesini bile beklemeden, araya girip de "Ya o da bişey mi....." diye başlıyorsak lafa, bu yarış gibi olmaz mı?
Neyi yarıştırıyoruz?
Niye yarışıyoruz?
Başlığımız, "YARIŞI BEN KAZANACAĞIM"
Bu cümlenin altında bir hırs olmalı..
Neyin hırsı bu?
Cevap: "En" olma hırsı!
Her konuda "en" olmak zorunda değiliz!
Birisi bizimle olumlu bir hâlini, başarısını, mutluluğunu vs paylaşmak istediğinde; ona bir başka "en" i anlatarak, hattâ o "en üstü" bizde yoksa bile, tanıdıklarımızdan örnek vererek sevincine ortak olmuyoruz!
Onun sevincini veya mutluluğunu gölgeleyip, içine tıkıyoruz!
Veya bir derdi var ve sadece anlatmak istemiş olması karşılığında;
"Seninki de dertmi..." diye başlıyorsak onun derdini paylaşmış olmuyoruz, sıkıntısını küçümsüyoruz!
Hasta diyelim...
Hafif ya da da ağır farketmez...
Onu teselli etmek, şükretmesine vesile olmak niyeti ile dahî olsa
"Ben de geçenlerde daha beterini yaşadım, ya da "bir kuzenim var o hep yaşıyor bunu" demek teselli veya şükür vesîlesi olur mu sizce?
Bu derdini paylaşmak mı, dert yarıştırmak mı?
Derdini anlatan birinin belki sadece anlatmaya ve dinlenilmeye ihtiyacı var!
Mutluluğunu, heyecanını, başarısını anlatan kişinin bunu paylaşmaya, takdir veya tebrik edilmeye ihtiyacı var!
Hastalığını söyleyen kişinin, kendisinden daha kötüsünü dinlemeye değil, o an ona neyin iyi geleceğini duymaya ihtiyacı var!
Biri bize olumlu bir şey anlattığında; "Ne kadar güzel, çok sevindim senin adına" diyebilmek.
Sıkıntısını anlattığında; "senin iyi hissetmen için ne yapabilirim?" demek.
Hasta ise; "İyi misin?" yada onun o hâline sadece geçmiş olsun diyebilmek çok mu zor?
Diğer konular için bu türden yaklaşımların tümü sinir bozucu elbet..
Ama özellikle hastalık konusunda yapılan yarışlar, o an konunun muhatabını tam anlamıyla delirtiyor...
Çünkü hasta kişi diğer konularda olduğu gibi, ruhen daralmışlığına artı birde fiziksel acı hissettiğinden çekemiyor!
Reele dönüp diyelim ki; empati kurmak için, yani karşımızdakinin yerine kendimizi koyabilmek için psikolog olmamıza gerek yok!
Bize yapıldığında ne hissediyoruz?
Kötü...
Değersizlik...
Önemsenmeyiş....
Ya da eğer biraz sağlam bir ruh haline sahip isek; bu duygular yerini karşımızdakine acımaya, onu ciddiye almamaya, gülüp geçmeye de dönüşebiliyor...
Herkesin yaşadığı kendine büyüktür!
Herkesin olayları karşılama gücü farklıdır!
Hastalıkta çeken bilir!
Belki o ciddiye almadığınız insan aslında erdeminden yaşadığı ENN büyük sıkıntıları paylaşmıyordur!
Olumlularda girilen yarışlar bariz, "en olma hırsı" kabul edelim...
Olumsuzlarda girilen; bizim yarış dediğimiz ama, kimine göre iyiniyetle, teselli veya örnek verip şükrüne vesile olmak diyelim ki...
Ama bunun teselli olabilmesi için küçümseyerek değilde, varsa kendimizde ve etrafımızda örneği, olumlu hali ile anlatmak gerekir değil mi?
Hastaya "Sen yine iyisin, filanca vardı..." demek değil, "Bizde yaşadık haklısın zor, sabır geçecek, şu doktoru önerebilirim, şunu yapsan iyi gelir" vs cümleler kurmaktır teselli!
Kendimize yapıldığında "iyi" hisetmeyeceğimiz hiç bir şeyi başkasına yapmayalım!
Sevincimizi mutluluğumuzu içimizde bırakanlara;
"Tamam canım benim, en güzeli, en başarılısı, en iyisi senmişsin, alkıııışşş...." desek?
Veya; sıkıntımızı, hastalığımızı küçümseyerek "güya" teselli edenlere de;
"Tamam senin derdin, hastalığın en büyükmüş eyvallah abi saygılar...."
desek ne olur? :)
İronik sorgulamalardayız ya, onlara da bu şekilde ironi yapsak, nasıl olur acaba?
Şok olurlar mı?
Anlarlar mı?
Ez cümle; yarışalım, başarmak adına hırslı olalım elbet, bunlar yerinde kullanılırsa tabii ki çok güzeldir..
Ama herşeyde de yarışılmaz ki kardeşim!
Anlayan önce kendine sonra da anlamayana anlatsın.....
:)
VESSELÂM...
