Bugün, 20 Aralık 2025 Cumartesi
1989 yılı...
Takvimlerin Mayıs sonu. Bulgaristan'da Türk varlığına karşı başlatılan sistematik baskının zirveye ulaştığı günlerdi. Adlarımızı aldılar, dilimizi yasakladılar, mezar taşlarımızı bile söktüler.
O yıl, on binlerce Türk ailesi çocuklarını kucaklayarak yollara düştü. Bulgaristan devleti, “göç etmek isteyenler etsin” bahanesiyle etnik temizlik yapıyordu.
1989 yilinin 29 Mayıs’ta Todor Jivkov'un, “Türkiye göç etmek isteyen Türklere kapısını açsın” çağrısına Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı Turgut Özal, "Kapılarımız herkese açıktır" diyerek tarihe geçecek bir cevap verdi.
Sadece üç ayda 350 bin Türk, anavatanına, Türkiye’ye sığındı.
Peki ya sonra?
Yıllar geçti. O gün yollara düşenlerin çocukları, torunları bugün başka şeyler söylüyor: “Suriyeliler gelmesin”, “Sınır kapatılsın”... Ne çabuk unuttuk 1989’u? Ne çabuk unuttuk nasıl bir göçmen olduğumuzu?
Ne çabuk unuttuk ayaklarımızın altından alınan toprakları, isimleri, mezarlıkları?
Unutmayın!
Türkiye sadece bir toprak parçası değil, vicdanın adıdır.
Bosna’da savaş oldu, gelen yine Türkiye’ye geldi. Makedonya, Kosova, Afganistan, Irak, Suriye… Nereye baksan, zulümden kaçan insanın umudu Türkiye oldu. Çünkü Türkiye, bin yıllık devlet aklıyla kapısını mazluma kapatmayan tek milletin yurdudur.
Unutulan bir gerçek var: Türkiye’nin büyük kısmı göçmenlerin çocuklarıdır. Osmanlı haritasına bir bakın; Adriyatik’den Çin’e, Yakutya’dan Afganistan’a kadar 23 milyon kilometrekareye yayılan bir millettik. Bugün “başka ülkeden gelen” dediğiniz insanların çoğu zaten bizimle aynı toprağın, aynı soyun ve aynı kaderin yolcularıdır.
Biz birlikte büyük olduk.
Biz bir olduğumuzda imparatorluk olduk.
Ve bugün, Bulgaristan’da yaşanan 1989 zulmünü unutturmayacağız. Bu sadece bir göç hikâyesi değil, bir milletin yeniden diriliş hikâyesidir.
Birlik ve beraberlik ölümden başka her şeyi çözer.
Biz buna inanıyoruz.
Ve bu inançla, yeniden ayağa kalkacağız. Mazlumun umudu, zalimin korkusu olacağız.
Tıpkı 1989’da olduğu gibi...
Unutma 1989’u...
Göç eden bizdik,
Kapı açan da bizdik.
Rafet Ulutürk
