Ne olur ise olsun, hayat bedava çok güzel.
Bütün imkânlardan faydalanacaksın ve karşılığında “teşekkür ederim” deyip çıkacaksın. Olay bu…
Hayatın sunduğu oksijen, güneş, aydınlık kavramı veya gece karanlığının huzur veren sessizliği bedava iken, ekmeğe ve hatta suya para vermek te nereden çıktı.
Sizin hiç mi “hayra” ihtiyacınız yok? Ölmüşleriniz sizden iyilik istemiyor mu? Hem iyilik sadece ölmüşlerimize mi lazım, yaşayan dirilerimize “hayır” lazım değil mi?
Bu hayrın işlenmesi için de sana karşı yapılan her türlü ama her türlü hizmet veya iyilik hareketi karşısında “teşekkür” etmen yeterli olacaktır.
Teşekkür ederim, ölmüşlerine rahmet…
Ve bir de bu yaşananlar Erzurum’da ise “sağol gardaş ölmüşleren rehmet” der çıkarız işin içinden.
Bir iş yaparız; sağol gardaş.
Bir faaliyet tamamlanır, muhatap el sıkışır ve gayet net ve sakin bir dille, “eyvallah gardaş sağolasın, ölmüşleren rehmet”
Bir çalışma yaparsın, es kaza karşılığını istediğin zaman bile; “baba ne ettin de para istirsen” denilerek emeğin inkârından tutun da, dolandırıcılığınıza varana kadar yerin dibine batırılıp çıkarılırsınız da haberiniz olmaz…
Sene ğeyir lazım değil mi?
Hemen her sektörde yaşanan bu durum; tıpkı, Erzurum’da icat edilmiş “ortalığın hesteliği” gibi bir şey oldu artık.
“sağ olasan gardaş ölmüşleren rehmet”
Bu konuda en güzel örneği rahmetli Sakıp Sabancı bir zamanlar vermişti.
Hiç unutmam, ne demişti rahmetli; “ne yapar isek yapalım, hangi çalışmayı yapar isek yapalım, kime ne hizmet verir isek verelim, karşılığında bol bol teşekkür alıyorduk. Bu teşekkürler öyle bir aşamaya geldi ki kucak dolusu oldu, kucaklar dolusu oldu ve hatta kamyon dolusu oldu, kamyon kasasını dolduran bu teşekkürlerin tamamını bir fırının önünde boşaltıp, bir tek somun ekmek alayım dedim, almadı…”
Yani fırıncı, kamyon dolusu teşekküre tek bir somunu dahi vermedi.
Yani sizin teşekkürünüz ekmek yedirmiyor vesselam…
Ne yapalım biz de zıkkım mı yiyelim?
