İlk darbe, 04 Haziran 2003 tarihinde geldi. 59. AKP Hükümeti bir gece yarısı
operasyonu ile yangından mal kaçırırcasına hiçbir çekince koymadan ABD ve Avrupa’nın
yıllardır dayattığı; ancak bir türlü kabul ettirtemediği iki sözleşmeyi TBMM’de oylayarak
kabul etti. Ne idi temelinde ABD’nin görüşlerini ifade eden bu iki uluslararası sözleşme? Ne
idi defalarca pişirilerek Türkiye Cumhuriyetine kabul etmesi için dayatılan, her seferinde
“milli birliğe zarar verir” düşüncesi ile reddedilen bu sözleşmeler:
1."Ekonomik, Sosyal ve Kültürel Haklara İlişkin Uluslar Arası Sözleşme”
2."Medeni ve Siyasi Haklara İlişkin Uluslar Arası Sözleşme”
Diğer bir ifade ile Mecliste oylanarak kabul edilen 4867 ve 4868 nolu kanunlar.
Böyle bir şey olamazdı, olmamalıydı. İktidarda AKP’nin milletvekilleri, milli görüş çizgisinin
takipçileri ülkenin geleceğini temelden etkilemek üzere kurulan bu tuzağa nasıl düşerlerdi? O
milli görüş ki lideri Erbakan ile 20 Temmuz 1974’te “Kıbrıs Barış Harekâtını”
gerçekleştirmiş, o milli görüş ki milli sanayi hamlesi ile yurdun dört bir yanını fabrikalarla
donatmak için gayret göstermişti. Ya Türkiye Cumhuriyetinin temellerini atmakla övünen
CHP, böylesi bir aymazlığı nasıl onaylardı. Ya milliyetçiliği kimselere kaptırmayan MHP’ye
ne denmeliydi. Gerçi iktidar olmayı bir türlü hazmedemeyen lideri Devlet Bahçeli’nin: “3
Kasım’da erken seçim yapılmazsa hükümetten çekiliriz” resti ile MHP 129 milletvekilini
kaybetmiş %8 ile seçim barajın altında kalmış, AKP’yi %34.42 oy oranı ve 365 milletvekili
ile meclise taşımıştı; ama yine de sözü para eder bir muhalefet partisiydi. Ya, AKP’nin
getirdiği her kanunu titizlikle inceleyen hatta bazılarını geri gönderen zamanın
Cumhurbaşkanı Ahmet Necdet Sezer’in bu kanunları hemencecik onaylayarak yürürlüğe
koymasına ne demeli?...
Peki, kanunlaşarak yürürlüğe giren bu iki sözleşmenin muhtevası ne idi? Önemi,
ileride doğuracağı tehlikeler… Kanunun maddelerine bakmak gerekir elbet. Bir de
doğuracağı sonuçlara: İşte çekincesiz kabul edilen 4867 sayılı kanunu ilk üç maddesi:
Madde 1: Bütün halklar kendi kaderlerini tayin hakkına sahiptir. Bu hak vasıtasıyla
halklar kendi siyasal statülerini serbestçe tayin edebilir ve ekonomik, sosyal ve siyasal
gelişmelerin serbestçe sürdürebilirler.
Madde 2. Bütün halklar, doğal kaynakları ve zenginlikleri üzerinde kendi yararına
serbestçe tasarrufta bulunabilir. Bir halk sahip olduğu maddi kaynaklardan hiçbir
koşulda yoksun bırakılamaz.
Madde 3. bu sözleşmeye taraf bütün devletler, kendi kaderini tayin hakkının
gerçekleştirilmesi için çaba gösterir ve Birleşmiş Milletler şartının hükümlerine uygun
olarak bu hakka saygı gösterir.
Şimdi tarihe dönelim. Yıl, 18 Ocak 1919, 1. Dünya savaşı sona ermiş. Yer: Paris
Versailles Sarayı… Galip devletler İngiltere, Fransa, İtalya, Japonya ve Amerika… İştahla,
ihtirasla Çanakkale’de dize getiremedikleri Osmanlıya kefen biçiyorlar.
Konferansa öncelikle Birleşmiş Milletler Cemiyetini kurmak adına Amerika’dan
katılan Başkan Wilson"un cebinde 14 maddelik bir öneriler paketi bir de parçalanmış Osmanlı
İmparatorluğu’ndan doğacak ülkeleri gösteren harita var. Doğu Anadolu’da kurulacak
Ermenistan Devleti, Güneyde kurulacak Kürdistan Devleti… 14 maddelik öneriler paketinin
12. maddesi: "Bugünkü Osmanlı Devleti’ndeki Türk kesimlerine güvenli bir egemenlik
tanınmalı, Osmanlı yönetimindeki diğer uluslara da her türlü kuşkudan uzak yaşam
güvenliğiyle özerk gelişmeleri için tam bir özgürlük sağlanmalıdır.", diyor.
İşte bu 14. madde sonraları genişletilerek "Ekonomik, Sosyal ve Kültürel Haklar
Sözleşmesi" ile "Kişisel ve Siyasal Haklar Sözleşmesi" adını alıyor ve 1976’da ABD’nin
baskısı ile Birleşmiş Milletler tarafından kabul ediliyor. 04 Haziran 2003’te TBMM’de
oylanıyor, AKP ve CHP oyları ile çekiniğesiz kabul ediliyordu. İnşallah, ileride bu ülkenin
çocukları bu sözleşmeleri; ülkelerinin, tarihlerinin ve talihlerinin dönüm noktası olarak
hatırlamazlar.
Devam edecek…
Hadi ÖNAL/ 12 Mart 2024/Elazığ