Saatlerinizi hazırlayın beyler, kutlama var gibi… 

İnadına mücadele, inadına hırs ve inadına ayakta kalarak farklı bir boyut kazanan ve artık bir futbol oyunu olmaktan çıkarak, umudun ve inancın içerisinde yaşanan tüm imkânsızlıklara rağmen zaferinin yaşatıldığı eşsiz bir destana dönüştü bu çocukların hal ve hareketleri.

Birilerinin “tamam bu iş buraya kadar dı” derken, umut kestikleri. 

Birilerinin “futbol takımı mı kaldı” diye alay ederek burun kıvırmaları ve başka birilerinin de bu iş üzerinden ortalığı kaos ortamına çevirmek için bekledikleri puslu hava, aksine her maçta yerini galibiyet kutlamalarının yapıldığı ve inadına-inadına patlatılan havai fişek sislerine bırakıyordu.

Mehmet Başkan boşuna söylemiyordu Olimpiyat Şehri diye… Bu şehrin ruhunda vardı evet ama ne yazıktır ki içimizdeki bazı ruhsuzlar, bu umut otobüsünü ilgisizlik uçurumundan aşağıya itekleyerek olaya kaza süsü vermek için bayağı bir uğraş vermişlerdi. 

Oysaki bu çocukların inadına hayata tutunmaları, kendi küllerinden doğmaları ve “önce kendi inançları” olmak üzere çıktıkları yolda, göstermiş oldukları başarı sayesinde umutsuzluk aşılamaya çalışan birilerinin gözlerini milletten kaçırarak havalara bakmasına sebep olabilir di… 

Hep böyle olmuştu ya!

Bu takım, varlık içerisinde yüzerken; tesislerden adımlarını kesmeyenlerin, yanlarında getirdikleri fotocularla çektirdikleri boy boy fotoğraflar sayesinde gündemde kaldıkları günleri çok iyi hatırlayıp, sonrasın da son birkaç dönemdir hiç ortalarda gözükmemelerine hiç şaşmıyorum. 

Coşkulu galibiyet kutlamalarında veya şampiyonluk şenliklerinde boynundan daha çok kolundaki saati göstermeye çalışanlar aklıma geldiği zaman, ramazan günü oruçlu oruçlu midem altüst oluyor.

İlgisizliğin, unutulmuşluğun ve hatta ötekileştirilmişliğin intikamını, daha önceden birilerinin yaptığı gibi bavullarını toplayıp giderek ödeyeceklerine, ki böyle yapmış olsalar idi kimsenin söyleyecek söz hakkı bulunamazdı, bu çocuklar sahada kalmak için kendilerince bahaneler ürettiler.

Ve bu ürettikleri bahaneler ile başlangıçlarını yaşadığımız güzel günlerin daha güzellerine doğru gidilecekti. Belki de yokluktan varlığa çıkan bir samimiyetin destanı daha yazılacak. Belki de önümüzdeki maçlardan sonra hiç kimsenin aklının ucundan dahi geçmeyen bir başarı hikâyesi daha yaşatılacaktı.

İşte o zaman o fotoğrafa geçmeye çalışan ve saatini hazırlayanları nasıl da görmek isterdim. Kadraja doğru boyunlarını uzatan ve gerçek başarı sahiplerinin üzerine çıkmaya çalışanları nasıl da görmek isterdim… 

Ah bir nasıl!

Düşünsenize; elde bavul saha saha gezerek, imkânsızlıkların cenderesinde en az zarar ile karşılaşmaları tamamlama amacında olan turist kafilesi gibi bir takımdan, bugün neredeyse play off oynayacak zihniyette bir takım. Hem de aynı imkânsızlıkların devam etmesiyle birlikte… 

Kimseler el tutmadan, kimseler sırt vermeden.

Elbette ki inkâr edilemeyecek birileri vardı. Otelinde ağırlayan, acil durumlarda ağabeylik yapan ve hemen her an kapısını açık tutan bileri vardı ama bu şehrin başarılarla dolu olan bir takımı varken, kolunda saati olanların ortada olmamasıydı can sıkan. 

Mehmet Başkan sabredin diyordu, Ahmet Başkan elinden geldiğince koşturuyor, çabalıyor ve bir şeyleri paylaştırmaya çalışıyordu. Teknik ekibin başında olan ve bu şehir için gerçek anlamda, Allah’ın bir lütfü olarak bize geldiğine inandığım Hakan Kutlu hoca ise azına-çoğuna bakmadan var olanlarla bir şeyler yapmaya çalışarak ortaya bir şeyler koymaya çalışırken, bu aslan parçalarının sahada yaptıklarına, değil saatli kol uzatmak; kafalarını dahi uzatsalar ayakta alkışlarım.

Bu nasıl bir azim! 

Bu nasıl bir inanç ve nasıl bir birliktelik!

Dün sona eren karşılaşmada aklıma bunlar geldi. Biz millet olarak alışkınız bu tür olayları yaşamaya ancak, işte o bahse konu birilerinin bu çocuklara sahip çıkmadan ve alakadar olmadan zaferlerini kutlamalarına canım sıkılıyor.

Tıpkı bundan 109 yıl önce Çanakkale’de yokluk ve imkânsızlık içerisinde yedi düvele karşı duran bir milletin, destan yazması misali.

Tıpkı her türlü teknolojinin ve icadın karşısında, ellerindeki var olanlarla mücadele ederek, bu meydanda söz sahibi olan biziz, demeleri misali.

Tıpkı meydanda yapamadıklarını; içimizde kandırdıklarıyla ve satın aldıklarıyla, masada yaparak elde etmeye çalıştıklarının, başarıya ulaşamaması misali.   

Sonuç; 

Koskocaman bir milletin destansı azmi ve kahramanlık adımlarının bugünlere ulaşmasıdır…

Bu aziz ve kadim milletin, yokluklara karşı kendi savaş uçağını gökyüzünde büyük bir gurur ile dünyaya ilan etmesidir.  

Geçen bir karşılaşma esnasında, kahramanlarımızdan birisinin burnunun kanamasıyla alakalı olarak formasının değişmesi gerekirken, yedek forma var mı diye bakılırken, o geçen dakikalar içerisinde benim yaşadıklarımı anlatabilmem için daha çok fırın ekmek yemem lazım geldiğini anladım ben. Yokluğun ve çaresizliğin nasıl kahramanlar doğurduğunu anladım ben. Alt yapı ve geleceğe yatırım yaparak ileride var olmanın manasını anladım ben.  

Ben bu kıt aklım ile bunları anlarken umarım o başka birileri de bu takımın varlığına destek olmak için artık zahmet ederler.

Yeni Yüzyılda Yeni bir Türkiye gerçeğini görecek olanların yanında, bu şehirde de böylesine azimle gayret gösteren ve şehrin temsilcisi olan bu futbol takımını bir görün artık. Bu arada sizde saatlerinizi hazırlayın beyler. Sanki de kısa bir zaman sonra bu şehirde bir kutlama olacakmış gibi geliyor bana… Aman diyim; kadraja hazırlıksız yakalanmayın da.