Ramazan ayının gelmesiyle birlikte, bir grup genç, köylerinde yaşayan yaşlı bir adamın ilginç davranışına şahit olurlar. Gizlice yemek yiyen yaşlı adamın yanına yaklaşıp, alaycı bir şekilde sorarlar: "Hayırdır, dede, oruçlu değil misin?"
Yaşlı adam, gülümseyerek cevaplar: "Tabii ki, oruçluyum. Sadece su içip yemek yiyorum."
Gençler, bu yanıta şaşırmış bir şekilde gülerek, "Gerçekten mi?" derler.
Yaşlı adam, sakin bir şekilde devam eder: "Evet, gerçekten. Yalan söylemiyorum. Kimseye kötü gözle bakmıyorum, kimseyle alay etmiyorum. İsraf etmiyorum, kimseye hakaret etmiyorum. Gıybet etmiyorum, kimsenin gizlisinin ardına düşmüyorum. Kimsenin malına göz dikmiyorum. Lakin bir hastalıktan dolayı, mideme oruç tutturamıyorum, o kadar."
Yaşlı adam, gençlere dönerek şöyle der: "Peki siz, oruçlu musunuz?"
Gençler utanarak başlarını önlerine eğerler: "Hayır, oruçlu değiliz; sadece yemek yemiyoruz!"
Bu sade hikaye, insanın dışarıdan bakıldığında ne kadar farklı olabileceğini, asıl orucun içsel temizlikte yattığını öne çıkarıyor. Yaşlı adamın sözleri, sadece mide orucu tutmanın yeterli olmadığını, aynı zamanda kalp, dil ve davranışların da oruçlu olması gerektiğini vurguluyor. Ramazanın içsel bir dönüşüm fırsatı olduğunu hatırlatarak, insanın kendini sık sık sorgulaması ve yargılaması gerektiğini anımsatıyor. İnsan, dış dünyaya yansıttığı enerjiyi kontrol etmeli ve içsel orucunu da göz ardı etmemelidir.
