Dünya siyasetinin yeniden şekillendiği, ittifakların ve kırılmaların her gün değiştiği bir döneme tanıklık ediyoruz. ABD Başkanı Donald Trump’ın Ukrayna’da tek taraflı bir çözüm arayışına girmesi, Avrupa Birliği tarafından doğrudan bir Putin zaferi olarak algılanıyor. Bugün Paris’te yapılacak AB zirvesi, pek çok bilinmezi aydınlatabilir. Eğer AB, Washington’un beklentilerine uygun yanıtlar vermezse, ABD’nin NATO’nun askeri kanadından çekilmesi bile ihtimal dahilindedir. Böyle bir senaryo, Avrupa’nın Rusya ile yalnız başına mücadele etmek zorunda kalacağı anlamına gelir ki, bu da ABD’nin olası bir nükleer çatışmadan kendini koruma planlarının bir parçası olabilir.

Öte yandan, Paris zirvesinde Ukrayna’ya 50.000 asker gönderme kararı alınmazsa, bu, Trump’ın pozisyonunu yeniden gözden geçirmesine neden olabilir. Burada kritik soru, AB’nin sadece Avrupa içi güvenliği mi önceleyeceği, yoksa Asya-Pasifik ve Ortadoğu politikalarında da yeni hamleler mi yapacağıdır. Şayet İngiltere, ABD ve AB arasında bir bölgesel savaş stratejisi konusunda rol paylaşımı yapıldıysa, bu zirvede bunun izlerini de görebiliriz.

Bu noktada Türkiye’nin diplomatik dengede nerede durduğu sorusu da önemlidir. Zelensky’nin Türkiye’ye yönelik herhangi bir vurgu yapmaması, Münih’te Barzani’nin diplomatik temaslarının öne çıkması ve ABD-İngiltere-AB-Barzani ekseninde Türkiye’ye yönelik bir “çözüm süreci” beklentisinin oluşması dikkatle incelenmelidir. Aynı zamanda ABD’nin İsrail’e yaptığı yoğun mühimmat desteği ve Gazze’deki gelişmelere karşı sessiz kalması, Washington’un bölgesel planlarında İsrail’in vazgeçilmezliğini bir kez daha gözler önüne sermektedir.

Ancak asıl dikkat çeken mesele, Suudi Arabistan ve Körfez ülkelerinin, Münih’te “Irak’ı İran’a kaybettik, Suriye’yi de Türkiye’ye kaybetmek istemiyoruz” şeklindeki açıklamalarıdır. Bu söylem, Türkiye’nin elini zayıflatmaktadır. Çünkü bu sözler, bölgedeki güç dengelerinin Türkiye lehine değişmesine duyulan rahatsızlığı ortaya koymaktadır. Türkiye’nin Ortadoğu’da güç kazandığı her noktada, birilerinin bundan rahatsız olması zaten beklenmelidir. Ancak burada önemli olan, Türkiye’nin buna nasıl yanıt vereceğidir.

Türkiye açısından bir diğer kritik nokta da İran’ın Azerbaycan ve Türkiye karşıtı inatçı tutumudur. Bu, bölgesel savaş riskini artırmakta ve Batı’nın İran’a yönelik olası operasyonlarında Kürt unsurların bir koçbaşı olarak kullanılmasının önünü açmaktadır. Türkiye’nin bu senaryoda nasıl bir strateji izleyeceği belirleyici olacaktır.

İç siyasette ise sertleşme eğiliminin arttığını görüyoruz. Bu, Türkiye’nin dış politikadaki konumlanışıyla da doğrudan bağlantılıdır. Bir yanda içerideki baskılar, diğer yanda dışarıdan gelen diplomatik hamleler, Türkiye’yi zor bir denklemin içine sokmaktadır.

Sonuç olarak, mevcut tabloda “barış” adına güçlü bir fiili destekten söz etmek mümkün görünmüyor. Diplomatik söylemler ne kadar yumuşatılırsa yumuşatılsın, sahadaki gerçeklikler farklı bir manzara çiziyor. Türkiye, bu denge savaşında kendini doğru konumlandırmak zorundadır. Aksi halde, sadece süreci izleyen bir aktör olarak kalma riskiyle karşı karşıya kalacaktır.