Bugün benim babam öldü!

Nasıl da üşüdüm. Nasıl bir gariplik sardı bedenimi. Yalnızlığım; araç plakası misali alnıma yazılmışçasına aşikâr, yokluğun ise parçalar yüreğimi dayanamam ki. Acizliğim okunurken gözlerimden, korkularımın tek sığınağı senmişsin. 

Meğer ben bu kahpe dünyaya senin elinin sıcaklığıyla tokat atarmışım da anlayamamışım. Senini elinin kuvvetiymiş beni ayakta tutan. Senini varlığının huzuruymuş beni ben yapan…

Bu gün “haydi hoşça kal” deyip gidişinin tam birinci yılı, benim için kaç asır oldu sayamadım ki! Hangi gece aklıma düştüysen o gece garipliğimin tavan yaptığı gece oldu ve ben halen daha çok garibim babam. Sen gittiğinden bu yana; güçsüzüm, yetimim ve kimsesizim be babam… İnanmayacaksın ama ben hayatımda ilk kez sen gittiğinden bu yana hep üşüyorum babam. Nasıl da üşüyorum bilemezsin be babam…

Ufuk çizgisinin oralarda bir yerdesin biliyorum. Bir gün çıkıp geleceğin bir diyardasın ve ben, ben ise seni çok özleyerek yolunu bekliyorum. Ne diyordu şair? Uzak yerden görünüyor karartı, belki gelen babamdır! Diye… Yetmedi mi bu garip ayrılık gel artık ne olur ki? İzin çıkmaz mı sana gittiğin meçhul yerden?

Bir yıldır her gece telefonunu bekledim. Olur-olmaz saatlerde arardın ya! Tamam babam geliyorum diyerek kalkıp gelirdim ya. Sonrasında yanaklarını öpüp, neyin var dadaş derdim ya. Sen şaka yaparcasına gülümser ve “hastayım” derdin ya.

Ne oldu da artık aramıyorsun? 

İyileştin mi?

Yeminle olsun koşarak geleceğim babam… Bir arasan, bir arasan koşarak geleceğim…. 

Ve ben bir yıldır,  sırf sen aramıyorsun diye gece yarısından sonra telefonumun sesini de kapatıp, kimselere de artık açmıyorum. Senden sonrası gerçekten tufanmış be babam.

Umurumda mı sanırsın artık varlık ile yokluğun mücadelesi. Kimin ne olduğu veya olacağı kimin umurundaydı ki?

Ve senden sonrası bana yalandan öte bir şey değildi artık. 

Hâlbuki ben senin gözlerinle görürmüşüm âlemi, senin nefesinle alırmışım nefesi ve senin bereketinle tutunurmuşum, bu kahpe değersiz üç günlük beş para etmez hayatı…

Bu şehir boğuyor beni, samimi gelmiyor uzatılan eller ve bakışların büyük bir çoğunluğu yalan kokuyor babam.  Yapmacık geliyor artık atılan adımlar. Zoraki ve menfaat kokan! Bir yılda çok ama çok büyüdüm, tahmin edemeyeceğin kadar büyüdüm ben babam;

Büyüdüm, büyüdüm ama bir sen olamadım. 

Ve hep üşüdüm.

Bir yıldır hiç ısınamadım, hep üşüdüm babam… Biliyor musun? Babasız çocuklar çok çabuk büyürmüş ve ben sensiz geçen bir yılda, bin yıl büyüdüm babam… Ama halen daha üşüyorum.

Saçlarım daha bir ağardı sanki bedenimin yorgunluğu düşüncelerimin sırtından inmiyor belki ama umutsuzluğun çıkmaz sokaklarında kaybolmuş gibiyim be babam, ne oldu bana bir anlayamadım ki! Birkaç saliseliğine bile şımarmayı özledim, sensizliğin girdabında şımarmayı bile unuttum be babam. 

Hani derlerdi de ben inanmazdım. Meğer babasız çocuğun şımarması bile yasak edilmiş. Şımarmak artık yasak bana be babam. 

Ben, çok ama çok büyüdüm ama şımaramıyorum.

Saçlarıma kar yağdı, üşüyorum ve çok korkuyorum artık peki sen neredesin ki babam?

Hem ben bugün, bin yıl daha büyüdüm.

Çünkü;

Benim bugün, benim bugün babam öldü…