Arafta kalan şehir “Erzurum”

Kimileri “sahipsiz memleket” ile başladı yola. 

Yapılamayan, söz verildiği halde yerine getirilmeyen hizmetler ve bu şehire karşı, bu şehrin insanına karşı yaşanan her türlü olumsuzluklar karşısında…

Kamu kurum ve kuruluşlarının, özel sektör çalışmalarının ve dahi şahsi atılan adımların sona yaklaşamama halidir…

Kimileri ise “uzak şehir” diye ifade ederek; aslında tam yaranın üzerine parmak basmak istemişlerdi, ancak o hususta dahi uzaklıkları aşamadıklarından dolayı, birbirine ırak kalanların halini sorgulayamadıklarından dolayı bu durum da başlamadan ilk adımda kala kaldı.

Kimileri “zor şehir” diyerek çıkmak istediler işin içerisinden. 

Kısa ve öz olarak…  

Ulaşılamayan bürokrasisine istinaden!

Anlaşılamayan ticaretine istinaden!

Fark edilemeyen hizmetlerine istinaden!

Duyulamayan bütün haykırışlarına istinaden!

Görülemeyen siyasetine istinaden!

Değer verilemeyen kültürüne, tarihine istinaden!

Değerlendirilemeyen ve hatta hatta değerlendirilmek istenmeyen zenginliklerine istinaden!

Gerçekten ama gerçekten de “zor şehir”miş dedirten. 

Sahipsizliğimiz inadına inadına ortada iken, birilerinin kalkıp ta kendisini bu şehrin sahibiymiş gibi hareket etmesi ise daha başka bir sıkıntı olarak canımızı yakıyor. Birilerinin bu zor şehrin içerisinde bazı şeyleri olduğundan daha fazla zorlaştırması ve işi yukarılara, Palandöken’in zirvesine doğru iteklemesi ise alışılagelmişin bir oyunu olarak hafızamızda yer etmiştir. Sallanan parmaklar, aba altından sopa göstermeler bu işin sadece görünen tarafındaki çok cüz’i hafif buzlanmaları ve hatta kırıntılarıdır. Titaniği batışa hazırlayan asıl kısım ise yakında çıkar ortaya.

Çaresizliğimiz, avuntu madalyası gibi boynumuzda asılı kalsa da; madalyonun her iki tarafında da kaybedeceğimizin, kaybedişimizin yol haritası aleni olarak yanı başımızdadır.

Yani demek istiyorum ki attığımız adımın sıkıntıya doğru gideceği ta başından bellidir.

Hep öyle olmadı mı?

Dün olanları unuttuk mu sanki? Bugün yaşananlar ise yarın başımıza gelecek olanların sadece ve sadece fragmanı niteliğindeki ön izlemelerimizdir.

Bir muradımıza eremedik gitti vesselam.

Çırpınanlarımızın emeklerine yazık!

Bu şehirde birileri, büyük bir emek ve özveriyle bu şehrin kazanımı açısından kazma sallarken, küçüğünü-büyüğünü bilmem ama bu şehrin oğullarının büyük bir çoğunluğunun durumu seyredip “ıh” demesi kadar berbat bir çelişki, başka şehirlerde göremeyeceğiniz bir olgudur.  

Keyfini çıkarın sözde karnı aç, gözü toklar;

Keyfini çıkarın…

Hâlbuki

Arafta kalmışız belli.

Ne İsa’ya, ne de Musa’ya yaranamamışız. 

Başladığımız her işimiz yarım kalmış, yarım bırakılmış. 

Başlayanlar başka yöne doğru adım atarken, arkadan gelen çalışma anında birileri tarafından makas değiştirilerek, başka taraflara yöneltilmiş.

Bir yanımızın bahar bahçe olması sizi yanıltmasın sakın, dökülen yapraklarımızın ortaya çıkarmış olduğu çıplaklığımızı örtecek, ne kar yağışı kaldı bu memlekette ne de bereketi.

Şimdilerde, her yanımızdan boş vaatlerin oluşturduğu umut çeşmesinin şırıltısından başka bir şey duyulmuyor, bulunmuyor. Nasıl olsa bu şehrin var olan sahipleri attıkları okların düştükleri yerlerde obalarını kurmaya devam ediyor. Yükseltmek için altlarına kum mu basarlar, toprak mı basarlar bilinmez ama parsel parsel bölüştürülen bu şehir, her geçen gün Arafta kalmaya doğru daha hızlı gidiyor bilmem farkında mısınız? 

Ne demişti rahmetli Erkal; Erzurum özel şehir demişti. Birilerine tüzel şehir demişti. Kimilerine tekel, kimilerine ise tapulu…

Biz Arafta kalmaya devam edelim.

Her ne kadar bir yanımız yaprak dökmeye devam etse de bahar kalsın öte yanımız. Sonrasında, inancı olanlar için söylüyorum, olmayanların umurunda bile değil ama kurulur mahkeme-i Kübra; işte o zaman cehenneme gider bir yanımız, diğer bir yanımız ise cennete…

Nasıl olsa umut fakirin ekmeği; ye ye bitmez…

Biz umut ekmeğiyle karnımız doyuralım. 

Kazma vursun birileri gösteriş için, başkaları da kaldırsın. 

Bu hengâmede hayat devam edip giderken; sen, ben ve bu şehir ise Arafta kalsın…