Ekonomik krizler, bir ülkenin sadece parasal dengelerini değil, toplumsal dokusunu da derinden sarsar. Bugün yaşadığımız ekonomik krizin temelinde ise, yıllardır süregelen adaletsiz ve liyakatsiz yönetim anlayışının izlerini görmek mümkün. Rakamların, grafiklerin, istatistiklerin ötesinde, bu krizin insan yüzünü görmek istiyorsanız, sokaklara bakmanız yeterli. İşini kaybeden, geçim sıkıntısı çeken, geleceğe dair umutlarını yitiren insanlar… Onlar, bu krizin gerçek mağdurları. Peki, bu noktaya nasıl geldik? Cevap, adaletsiz ve liyakatsiz yönetimin yarattığı çürümüş sistemde yatıyor.

Adalet, bir toplumun temel taşıdır. Adaletin olmadığı yerde, güven de olmaz. Güvenin olmadığı yerde ise, ekonomik istikrarın varlığından söz etmek mümkün değildir. Bugün, ekonomik krizin en büyük sebeplerinden biri, adaletin tesis edilememiş olmasıdır. Kayırmacılık, torpil, adam kayırma… Bunlar, sadece bireylerin değil, tüm toplumun geleceğini ipotek altına alan uygulamalardır. Bir işe en layık olan değil, en yakın olan atandığında, o işin kalitesi de, verimliliği de düşer. Ve bu düşüş, zamanla tüm sistemi çürütür.

Liyakat ise, bir ülkenin geleceğini inşa eden en önemli unsurdur. Liyakatin olmadığı yerde, yetenekler körelir, çalışma azmi kırılır, üretkenlik yerini tembelliğe bırakır. Bugün, ekonomik krizin derinleşmesinin en büyük nedenlerinden biri, liyakatin göz ardı edilmesidir. Önemli pozisyonlara, yetkin olmayan kişilerin getirilmesi, yanlış kararların alınmasına, yanlış politikaların uygulanmasına neden olmuştur. Ve bu yanlışlar, birikerek bugünkü kriz tablosunu ortaya çıkarmıştır.

Adaletsiz ve liyakatsiz yönetim, sadece ekonomik dengeleri bozmakla kalmaz, toplumsal huzuru da alt üst eder. İnsanlar, adaletin olmadığı bir sistemde, kendilerini güvende hissetmez. Liyakatin olmadığı bir sistemde ise, çalışmanın, üretmenin bir anlamı kalmaz. Bu durum, toplumun moralini bozar, umutlarını tüketir ve geleceğe dair inancını zedeler. Bugün, sokaklarda gördüğümüz öfke, huzursuzluk, umutsuzluk, işte bu adaletsiz ve liyakatsiz sistemin bir sonucudur.

Peki, bu krizden çıkış yolu nedir? Öncelikle, adaletin tesis edilmesi gerekiyor. Adalet, sadece mahkemelerde değil, hayatın her alanında sağlanmalı. İşe alımlarda, terfilerde, kamu kaynaklarının kullanımında, her zaman en layık olan kişi seçilmeli. Liyakat, bir lütuf değil, bir zorunluluk olarak görülmeli. Çünkü ancak liyakatin olduğu bir sistemde, doğru kararlar alınabilir, doğru politikalar uygulanabilir.

Ayrıca, şeffaflık ve hesap verilebilirlik, adaletsizliğin ve liyakatsizliğin panzehridir. Kamu kaynaklarının nasıl kullanıldığı, kararların nasıl alındığı, herkesin gözü önünde olmalı. Vatandaşlar, yönetimde söz sahibi olmalı, denetim mekanizmaları etkin bir şekilde çalışmalı. Çünkü ancak bu şekilde, adaletsizlik ve liyakatsizlikle mücadele edebilir, ekonomik krizin köklerine inebiliriz.

Sonuç olarak, bugün yaşadığımız ekonomik kriz, sadece rakamlardan ibaret değil. Bu kriz, adaletsiz ve liyakatsiz yönetimin yarattığı bir çöküşün sonucu. Ancak unutmayalım ki, her kriz, aynı zamanda bir fırsattır. Eğer adaleti tesis eder, liyakati ön plana çıkarır, şeffaf ve hesap verilebilir bir yönetim anlayışını benimsersek, bu krizden daha güçlü çıkabiliriz. Yeter ki, doğru adımları atalım ve geleceğe umutla bakalım. Çünkü umut, en karanlık anlarda bile bize yol gösteren bir ışıktır. Ve bu ışık, hepimizin elinde.