Ben şimdi kimle gidereyim bu yalnızlığımı kimle paylaşayım diyorum bakıyorum çevreme benden başka bir de yalnızlığım var Ah bu yalnızlık tarifi yok kelimeler anlatmaktan aciz. Çevremde doğru beş bilemedin on tane eğrinin sayısına gelince de ona da hesap makinesi acizleniyor. Hal böyle olunca diller sus, gözler kör, etrafında sırtlan, çakal olunca hakikaten bir hoş oluyorsun, vuruyorsun gol oluyor ama ofsaytmış,
Var’a gidelim Hakim bey
Hak ettiklerim gidiyor, hak etmeyenler gelince ortaya kocaman bir hilkat garibesi çıkıyor insan bildiğim mahlûkatlar. İnsanlık görmeyince zaten diyorsun ki bu nasıl yaratık?
Sokakta bir köşede orasını burasını açıp müşteri bekleyen sokak kadınından çok onlarda oturdukları koltuklardan yan cebime aksın mutluluk demez mi, zehir zıkkım akıyor aslında farkında değil, Yetimin hakkını belki de Bey tül malı yiyor ve gol yiyor yine de bunu saymıyor.
Ofsayt var Gol değil diyor. Var’a gidelim Hakim Bey
Çalıştığım yer sebebi ile hasta olan insanları görüyorum, yoğun bakımda yatıyor, gidiyorum tövbe et diyorum, Sende var bende var o mahlûk hiçbir şey yapmamış gibi, sen başka kaleye vur be Gardaş diyor. Bu kaleye gol olmaz.
Acısında tövbe yok, ızdırabın da ise ofu. Ama midesinde azap, ateş, bu adamlığı yitirmişin, gözü kör, kulağı sağır duymaz olmuş hala tikim direk diyor…
Ve bu kişiliksiz bir gün Hakka yürüyor.
Gidiyorum kapısına akrabaları ve 3 bilemedin 5 kişi, oluyor o cami avlusunda, bunlar da sadece kardaş evlat akraba 3,5 dost, birde bizler. Bakıyorum tabutuna ve diyorum ki, ”Aha bu üç günlük dünya için yaptıkların aha da buradaki yattıkların Cebine attın golleri, haramı, rüşveti yalanı ne kazandın puan mı yoksa eksi puan mı? Be gardaş hakkım helal olsun ama şimdi bu yerde yatan sen, kalk ta söyle bak bir kez neredeyim diye ve söyle, buda mı gol değil? Ha
Yine mi VAR’A Gideceğiz Hakim Bey
Hakan Dikmen
Yorum Ekle
