İsrail'in durmayacağı ve durdurulamayacağı açıktı. Bu, Hamas'ın 7 Ekim'deki terör saldırısını destekleyen güçler tarafından iyi biliniyordu. İsrail gibi dünyanın dört bir yanından topladıkları (ülkelerine geri gönderdikleri) vatandaşlarıyla çocuk, kadın, yaşlı demeden dalga geçerseniz, arabaların üzerine basarak rehin alırsanız, açıktı ki; Savaşla cevap verilecek. Şimdi bazı "kartlar" yavaş yavaş açılıyor. Filistin Yönetimi lideri Mahmud Abbas, Gazze'nin Hamas'tan temizlendikten sonra kontrolüne geçmesinden bahsettiği anda silahlı kişilerin saldırısına uğradı. Şaşırtıcı bir şey yok: 2006 seçimlerinde Gazze'deki Filistinliler, Mahmud Abbas'ın FAT hareketini devirerek bölgenin tam kontrolünü ele geçiren Hamas'ın yönetimini kabul etti. Filistin Yönetimi bu çalkantıya ciddi bir şekilde müdahil olmadığı gibi, Türkiye gibi sert bir duruş da sergilemiyor. Yani Hamas'ın yok edilmesi Mahmud Abbas'ın planları arasında yer alıyor. Ancak Gazze tamamen kontrol altına alındığında Mahmud Abbas'ın orada iktidarını kurabileceğine dair kimseye söz vermedi. İsrail'in en azından yakın vadede bunu yapmaya niyeti yok. İsrail henüz kamuoyuna açıklamadığı Gazze'yi yeniden işgal edecek. ABD'nin "Gazze işgaline karşıyız" açıklaması, İsrail'in planlarını bildikleri ve dünyayı buna hazırladıkları anlamına geliyor.

Hamas'ı İsrail'e saldırmaya kışkırtanlar arasında şüphesiz İran da vardı. İran büyükelçisinin İsrail'in Bakü'deki baş diplomatına "Akdeniz'deki sızıntıyı batıracağız" tehdidi Tahran'ın talimatı olmadan mümkün değil. Peki bakalım doğrudan İran tarafından finanse edilen "Hizbullah"ın lideri de büyükelçi kadar radikal mi, yoksa onlar da "İsrail'i Akdeniz'e batırmak mı" istiyor? Merkezi Lübnan'da bulunan Hizbullah İsrail'i tehdit ediyor ama bu birkaç roket saldırısından öteye geçmiyor. Gazze'deki katliamı önlemek için neden İsrail'e karşı ikinci bir cephe açmıyorlar? Bu çok aptalca bir soru ama genel kanı Hamas'ın siyaset sahnesinden çekilmesinin Hizbullah açısından iyi olduğu yönünde.

Türk liderin Hamas'ı neden savunduğuna dair ne düşündüğümü yazmıyorum ama bunun nedenini Erdoğan'ın Arap dünyasındaki beklentileriyle açıklamak saflık olur. Türkiye "süper güçler masasına" talip olmakta haklı, Erdoğan'ın "dünya 5'ten büyüktür" demesinin sırlarından biri de bu masada olma hakkının ilanıdır. Tabii ki burası Türkiye. doğru, bu sadece bize fayda sağlayacak. Ne yazık ki kardeş ülkenin ekonomik zorlukları buna şu anda izin vermiyor. Türkiye'nin rolünü, Erdoğan'ın Arap dünyasındaki otoritesini, Beyaz Saray'ın deyimiyle "kara ev"i kabul ediyorlar ama artık bu hamlenin akan kanı durdurmayacağını, bölgedeki güç dengelerini değiştirmeyeceğini de biliyorlar. savaş. Bu nedenle İsrail bile Erdoğan'ın ağır suçlamalarına rağmen ("İsrail terör devletidir") bu konuda pek bir şey yapmadı.          

Ortadoğu savaşında artık biraz kenarda kalan Rusya'ya gelince, Kremlin bu savaşı ABD karşıtı bir sürece dönüştürmeyi ve dikkatleri Ukrayna'ya çekmeyi başardı. Avrupa ve ABD'deki eylemlerde de Beyaz Saray liderliği ana suçlamaların hedefi oluyor. Rusya'nın çıkarı açıktır, Amerika'nın kafası ancak ülkeye yönelik ciddi bir tehdit veya İsrail'de bir savaş olması durumunda müdahale edebilir. İsrail, Amerika'ya uzak olmasına rağmen "iç içe geçmiş" bir devlettir. Komşu değil, "yuvalanmış" bir durumdur. Ukrayna'ya destek elbette devam edecek. Ancak Zelensky Yahudi olmasına rağmen Ukrayna İsrail değil, Netanyahu değil. Bu nedenle Batı medyası artık ABD ve Avrupalı ​​liderlerin Moskova ile barış görüşmeleri yapması için Kiev'e baskı yaptığını yazıyor. Ülkenin ikinci adamı Valery Zalujny'nin The Economist'e "savaşın çıkmaza girdiğini" söylemesinin ardından Batı medyasında bu konudaki tartışmalar arttı. Örneğin NBC, ABD'li ve Avrupalı ​​yetkililerin Ukrayna ile Rusya arasındaki barış görüşmelerinin olası sonuçlarını tartışmaya başladığını iddia eden bir makale yayınladı. Yayın, Ukrayna'nın müzakerelerde nelerden vazgeçmek zorunda kalabileceğine dair bazı bilgilerin bulunduğunu iddia ediyor. Kiev'in Rusya'nın kontrolü altındaki dört vilayetinin "tanınmasından" bahsettiğimiz açık. Her ne kadar Rusya henüz hiçbirini yüzde 100 ele geçirmemiş olsa da. Ancak Ukrayna'nın örneğin diğer Zaporozhye ve Donetsk şehirlerini savaşmadan Kremlin'e teslim edeceğini hayal etmek imkansız. Bugün tarafların pozisyonlarında pek çok çelişki var ve müzakere masasına oturmaları pek mümkün görünmüyor. Putin'in hangi koşullar altında müzakerelere hazır olduğu belli değil. Yani bugün barış anlaşması yapmamıza izin verecek bir çıkış yolu yok. Zelensky hâlâ gerçekleri görmezden geliyor. Ukrayna'nın Batı'nın umduğu yaz saldırısı başarısızlıkla sonuçlandı, ancak birinin bunun hesabını vermesi gerekiyor. Zelensky'nin Ukrayna'da seçimler için "zaman olmadığını" ve bundan yalnızca Rusya'nın yararlandığını söylemesi, iktidarda büyüyen çalkantıya bir tepki gibi görünüyor. 

Batı'nın Rusya'ya yönelik yaptırımları, artık petrolün parasını Avrupa'nın değil, Çin ve Hindistan'ın ödediği gerçeğine yol açtı. Rusya'nın 400 tankerden oluşan yasa dışı filosu yalnızca Eylül ayında petrolden 18 milyar dolar kazandı. Bu nedenle gece gündüz çalışan savaşan ordu ve savunma sanayii emekçilerinin maaş sorunu yok. 

Yaptırımlar nedeniyle yerel üretimin sürekli canlanması nedeniyle Rusya ekonomisi bile büyüyor. İşgücü kıtlığı da ücretleri artırıyor ve Uzak Doğu'da ve işgal altındaki bölgelerde inşaat patlaması yaşanıyor. Bütün bunların arka planında Ukrayna ekonomisi ve askeri endüstrisi zor durumda ve Batı'nın yardımı olmadan ayakta kalamaz. İsrail'in savaşı uzarsa ABD, Ukrayna'ya "müzik siparişi vermeyi" bırakabilir. Avrupa artık aktif, yardım var ama bu sonsuza kadar süremez.  

23 saatlik terörle mücadele tedbirlerimizi adeta bir Ermeni katliamı gibi sunmaya çalışan ABD, Gazze'de 1 aydır aralıksız bombalamayı adeta meşrulaştırıyor. ABD Ulusal Güvenlik Konseyi yetkilisi John Kirby geçtiğimiz günlerde İsrail'in Gazze'de 10.000 sivili (4.000'den fazlası çocuk) öldürdüğünü doğrulayamayacaklarını söyledi. Dünya o kadar acımasız ve çok yönlü ki biz bunu ne yazık ki çok geç fark ettik, bu devletlerin adaletine inandık. 30 yıldır Karabağ'da akan kanımız kendi gücümüzle aktı, Batı'ya adalet borcumuz yok. Bizim Türkiye'ye vefa borcumuz var, dünya durdukça da bunu unutmayacağız.   

Kan dökülmesinden uzak, Azerbaycan'ımıza dönüyorum. Biz halk olarak çok üzüldük, bizi çok üzdüler, bu haksız savaşa zorla dahil olduk, topraklarımızı zorla işgal ettiler. Şimdi uzaklarda Gazze ve Ukrayna'da işgal var, işgale direniş var, kan var, ölen çocuklar var. Bunları çok iyi anlıyoruz.  

Zafer Bayramı'nda son yıllarda ilk kez insanlarımızı bu kadar kaygısız, neşeli ve neşeli gördüm. Bakü'yü tanıyamadım, tam duyamadım ama emin olun insanlarını tanıyorum. Son yıllarda ilk kez bu şehirde herkes gülümsüyordu. Özellikle çocuklar...

Allah milletimizi bir daha hüsrana uğratmasın.

Nazım SABIROĞLU,