Kamal Abiyeva bir öğretmendir. 40 yıldan fazla bir süredir en sevdiği meslekte çalıştı ve Kubinka-Sovetski adlı bir mahallede büyüyen zor çocuklardan oluşan tam zamanlı bir lise öğrencisiydi. Ve bu çocuklar onu çok sevdiler, dersine, kimliğine saygı duydular ve saygı duydular, 11. sınıfın sonunda – ayrılık noktasına gelindiğinde sevgili öğretmenlerini unutmadılar. İlginçtir ki, bir okul partisinin ardında hayatın kaynayan, karmaşık ve sofistike kollarına atılan gençlerin, hayatları boyunca unutmadıkları, bilgi ve okuryazarlıkla birlikte insan olmanın derslerini öğrendikleri özverili öğreti. Ben de iyi tanıdığım, bir isim ya da şöhret peşinde koşmayan bu büyük adam. Ödül almayı beklemiyordu ve örnek bir eğitimci olduğunu doğruladı.

Her birimizin bir vatandaş olarak şekillenmesinde babalarımızdan ve annelerimizden daha büyük bir rol oynadığı bilgi şöminesi – “Okul Yılları”, “Son Çağrı”, “Öğretmen” ve “Bakışın Şarkısı”, “Dünyaya Söyleyelim”, “Bu Şehirde Yağmur Yağıyor” ve “Şahitlerin Hiyabana’sı”, “Zafer Senin Adın”!

Kenan-Şuşa zaferine giden yolda yaşananlar, sonun gerçekleriyle süslenmiş, canlı ve görkemliydi! Muazzam bir eğitim misyonu var. Şuşan’a, kölelere, vatana ve torunların torunlarına karşı sınırsız sevgi ve sevgi vardır. “Zafer Senin Adın” kitabı bir çağrıdır: Büyükleri ölümüne sevmek için bir çağrı:

Güzelliğin şaşkınlığı gibi, güzellik için sonsuz bir özlem gibi

Başından beri bir mucize, ormanların bir gösterisi.

Sen bizim ruhumuzda bir aşk şarkısısın sevgili Shushan.

Sen müzikal bir tapınaksın, sevgili Shushan!

Kulaklarım, çim saçlarım, kaya eşeklerim,

Çiçek tacım, ayın sultanı,

Sihir bulan otlakların ve binlerce gizemli kulağın,

Sen bizim ruhumuzda bir aşk şarkısısın, sevgili Shushan!

Halkın sevdiği ve değer verdiği güzel şairimiz, Şahitlerin tanıklıklarını yazdı. . . . . Mısırlılarla bir aşk şarkısı söylediniz ve onlar hayatları için ölen oğullarımıza ve her tanıklıkla yeniden doğan Şuşan’a, Azerbaycan’ın tacına döndüler.

Uluyur’da…



Kendisi de bu aşka üzülür ve tüm arkadaşlarına bu aşk tülünü giymenin en iyi ve en kestirme yolunu öğretir:

O kadar büyüktü ki ne ağrım ne de acım vardı

Senin acında ıslandım ve büyüyemedim.

Küçük kaldım, İç Savaşım…

30 yıldır anne karnındaydım.

Gözyaşları ve kahkahalarla,

44 günde doğdum, senin boyunda büyüdüm,

Seni görmek ve sevmek için büyüdüm.

Seni hiç tam olarak görmedim

Seni bir asker ve güçlü bir savaşçı olarak gördüm.

Seni gördüm, İç Savaşım.

Seni hiçbir zaman tam olarak sevmedim

Seni şahit olarak sevdim.

Her yazıda, bir taş haline gelebilen adam-shaire Kamalah, o güçlü savaşçılar ve evli olanlarla birlikte öldü. . . . Dirildi, ama öldü ve onlara hayatlarını anlatırken yakıldı, pişirildi ve ateşli bir mobilyaya atıldı. . . . Nakam yanan ateşin sıcaklığına ne kadar üzülmüş olmalı! Ama aynı zamanda dünün çocuklarının, gençlerinin efsanevi karakterleriyle de gurur duyuyordu. . . .

Kemal Abiyeva gerçekten değerli bir söz adamıdır: “Yüksekte olduğunuzda, yukarıdan baktığınızda, geri kalanların ne kadar küçük olduğunu.”

Sivil şair, o küçük gözlü insanların yarattığı sayısız sorunu görmezden gelemez. Bu sorunları yaşayan, protesto sesini yükselten, sosyal medyada, medyada aydınlatan, halkın birliğini baltalamaya, ikiye katlamaya, her zaman insanların yanındadır. Her gün karşılaşsak bile bu sorunları çok sık görüyoruz. Ama biz hala onları düşünürken, Kamal Hanım’ın mantıklı, basit ve samimi düşünceleriyle sanal dünyayı kasıp kavurduğunu şimdiden görebilirsiniz. Açıktır ki, gerçek ziyaretçi bu pozisyonda durmalı, her kader meselesini çözmeye çalışmalı ve her zaman halkının yanında olmalıdır.

Şiirinizde dediğiniz gibi, sevgili Kamalah Hanım: Her zaman uyanık olan bir çocuğu olan saf, temiz bir erkek-kadın-anne. . . .

Her şeyden daha yüksek sesle konuşursanız, mükemmel kişiliğinizin yanında her şey çok küçük görünür. . . . Çünkü o kadar alçakgönüllüsünüz ki büyüklüğünüzü bilmiyorsunuz. Ne mutlu yaşam armağanı verilmeyen insana… Mükemmel hanımefendi harika bir vatandaş, harika bir yazar ve harika bir adamdır!

Biliyorum internet var, cep telefonu var, metinler var,

moda olmayan mektuplar.

Ama sen bana bir mektup yaz.

Bir sayfa getir ve bir kalem al

“Önce merhaba” yazın,

Sonra nasıl biri olduğunuzu yazın.

biraz baharın kendisi, sonundan…

Ne yapacağımı, nasıl dik duracağımı bilmiyorum.

kalbinden neler geçiyor

Sabahları nasıl açarsınız

Geceleri yaz, geceleri yaz…

“Ama sen bana bir mektup yaz,” diyorsun bu şiirde. Ve sana yazdım, sevgilim. Ama açık bir mektup! Kimseye kötülük istemeyen, karıncayı böyle incitmekten vazgeçmeyen, düşündüğü gibi konuşan, öyle görünen, öyle görünen, acı ortağım, beni anlayan ve duyan dostum, acı ortağım – Kemal Hanım!

O korkmuş, saf, temiz kalpli çocuğu mükemmelleşinceye kadar koruyan sevgili Kamalam’ım, ilk bahsettiğim nüansa geri dönmek istiyorum: Aslında sen en yüksek isimleri, en değerli, bencil olmayanı hak ediyorsun.

Halk, İç Savaş kahramanları, Şahitlerimiz için yazdığınız yazılar hiçbir zaman resmi olarak değer görmeyecek. . . . . Ama gönüllü bir zaman üzerine inşa etmek gerektiğini düşünüyorum… Bir şey şu ki, insanlara sağlıklarında nasıl değer vereceğimizi bilmiyoruz….

Sana yeni yaratıcı başarılar diliyorum, Canım! Çünkü bir yazar, hayatı boyunca üstün ve güzel bir yaratıcılık anlayışına sahip değildir. Yüce Allah’ım sizdeki bu hazzı pek görmesin.

PROF.DR. ESMİRA FUAD “Paralel.az” / TURKISHFORUM – ABDULLAH TÜRER YENER