OKULLAR AÇILIRKEN... HİÇ TANIMADIĞINIZ BİR MAZLUMU SEVİNDİRMEK VE HAYIR DUASINI ALMAK... HERKESE NASİP OLMAZ. Bir insanın derdine derman olabilmek, bir çocuğu sevindirmek, bir yetimin yüzünü güldürebilmek ne güzel. Bizim ahirete yanımızda götürebileceğimiz tek servetimiz iyilik amacıyla Allah’ın rızasını kazanmak için yaptığımız hayır hasenatımız. Rabbim bunları yapabilmekten geri bırakmasın. Her Cuma hutbesinden hemen sonra imam efendi tarafından okunan NAHL Suresi 90.ayette Cenab-ı Allah buyuruyor ki; “Şüphesiz Allah, adaleti, iyilik yapmayı, YAKINLARA YARDIM ETMEYİ EMREDER; hayasızlığı, fenalık ve azgınlığı da yasaklar. O düşünüp tutasınız diye öğüt veriyor.” Milli şairimiz M.Akif ERSOY ne güzel söylemiş; “-Allah’a dayan, sa’ye sarıl, hikmete ram ol, Yol varsa budur, bilmiyorum başka yol.” Milli şairimiz M.Akif’in en çok önem verdiği, durmadan işlediği konulardan birisi de mili birlik ve beraberlik ruhudur. Çünkü ona göre bir milleti bölmeden-parçalamadan yok etmek mümkün değildir. Milli birliği geliştirmenin yollarından birisi de insanların birbirleriyle yardımlaşması, birbirlerini iyi ve kötü günlerinde ziyaret etmeleridir.. SEYFİ BABA şiirinde o gece yarısı çok zor şartlarda bir hasta dostunu ziyaret etmekte, onun hastalığıyla adeta perişan olmaktadır. Çıkarken ona bir kaç kuruş yardım etmek ister, ama kesesi boştur. Boynu bükülür. Bunun üzerine Akif; “YA HAMİYETSİZ (Merhametsiz yaratılmak) OLAYDIM, YA PARAM OLAYDI.” demekten kendini alıkoyamaz. Akif, İslamı ve Türklüğü nefsinde toplamış bir kişi olarak yetişecek nesillerin garip-gurebaya, fakir-fukaraya sahip çıkılmasını istemiştir. Çünkü bu insanlar VATANDIR. Sahibi olmayan vatan batmaya mahkumdur. Gönlümün “Şeyh Edebâli’si” olan milli şairimiz M.Akif ERSOY der ki; “Değil mi cephemizin sinesinde iman bir; Sevinme bir, acı bir, gaye aynı, vicdan bir; Değil mi ortada bir sine çarpıyor, yılmaz, Cihan yıkılsa emin ol bu cephe sarsılmaz.” Yaşadığı şehrin arka sokaklarını onun kadar yansıtanı bulmak zordur. O asırlarca ihmal edilmiş insanlarımızı ön plana çıkarır... Bunu yaparken nutuk çekmek değil, yaşayarak yahut hayatın içinden bir sahneyi bir nevi izleterek bizlere aktarır. “Kanayan bir yara gördüm mü yanar ta ciğerim, Onu dindirmek için kamçı yerim, çifte yerim, Adam aldırma da geç git diyemem aldırırım, Çiğnerim, çiğnenirim hakkı tutar kaldırırım.” Allah ondan RAZI olsun... “Aldırma...Geç-git” diyenlere MAUN suresini hatırlatırız; “Yoksulu doyurmaz ve onlar en küçük bir yardımı da engellerler.!” Mesnevi’de Hz.Pir’in dediği gibi; “Olmaz dediğin ne varsa hepsi olur. DÜŞMEM dersin düşersin, ŞAŞMAM dersin şaşarsın. En garibi de budur ya, ÖLDÜM der durur, yinede yaşarsın.” Malın ve mülkün derdi vardır. Allah mal ve mülk derdiyle imtihan etmesin kimseyi...Mal ve servet insan için bir imtihandır. Oysa ki “dünya malı” çarpılır, bölünür, çıkarılır, toplanır ve 5 metre beze dayanır. Gönül tellerimizi titreten güzel bir türkü var: “Kadir Mevlam senden bir dileğim var, Beni muhannete muhtaç eyleme, Yedi deryalara gark eyle beni, Yine de muhannete muhtaç eyleme.” Rabbim bizleri açıklıkla yoklukla musibetle terbiye etmesin. Peygamber Efendimiz “komşusu aç iken tok yatan bizden değildir” demiştir. Peygamber efendimizin hadislerini kulak ardı etmeyelim. Birbirimizden yardımlarımızı esirgemeyelim. Güzel bir ilahide denildiği gibi; “Hem yüzleri dost-hem özleri düşmandan usandık” desede yakın akrabalarımızın bazıları hayırsız-vefasızda çıksa Allah’ın emri gereğince onlarla ilişkimizi kesmeyelim. İnanın bu hareketiniz Rabbimizin hoşuna gider. Sizi her türlü beladan, musibetten korur... Evinize bereket ve huzur yağarda haberiniz olmaz... Yani BUĞDAY. Günün bütün yorgunluğuna, korana virüsün musibetine, bütün fiziksel zorluğuna rağmen gülümseyebilmektir. Akşam namazı sonrası ailenle sofrada ŞÜKÜR ile beklemektir. Bir çayın deminde kurulan sohbetlerle beslenmektir. Ruh bir ayetin harekesiyle, Meram Bağlarında okunan bir ezanın davetiyle, tesbihin kokulu boncuğuna bıraktığın bir selamla doyabilir. Güzel söz, samimi bir edayla coşar. Ruhunuzu dibe çekecek her şeyi bir kenara bırakın. Atın üstünüzdeki fazlalıkları. Bugün Cuma. Depara kalkıp iyiliğe koşacak ruhunuzu hantal düşüncelerle yavaşlatmayın. Virüsten dolayı yorgun, mutsuz, asabi yüzümüzü güldürmekle işe koyulalım. Asık suratlarla fethedemezsiniz hiçbir kaleyi.. Kötü davranmayalım birbirimize. Hem bağırıp çağırıp bir de kalp kırınca iyi mi oluyor sanki.. Türk Töresinde “kadim dosta” kötü sözler söylemek yoktur. Hele de müşterek bir mazi var ise.. Zaman gençliği, gücü ve kuvveti alıp götürür. Mevki, makam zaten emanettir. Her an gidebilir. Ölüm ise insanı malından ve mülkün-servetinden ayırır. İnsanlar ebedi yolculuğa ancak bir kefenle yola çıkar. Kibir ve gurur; Kabalığın, hamlığın, yetişmemişliğin, hayalperestliğin tezahürüdür. Sabahtan akşama “BEN(!)” diyerek etrafındaki varlığı titreten beşer;kendini kainatta güneş yerine koyarda fark etmez dünyanın onun çevresinde dönmediğini feleğin tokadını yemeden. Şer odaklı olmayalım ki dünyada nefret tohumunu üretmeyelim. Aynı bağın bülbülüyüz biz. Güle birlikte yanarız, yeter ki gaflete düşerek dikene kurban gitmeyelim. Hoşgörü elbiselerimizi ütüleyelim güzelce. Bize yeni şeyler lazım. Özümüze döndürecek bir rüzgar, kendimize getirtecek bir söz bir hareket. Hay’dan geldik; Hû’ya gideceğiz... Allah’tan geldik; Allah’a döneceğiz. Mesnevi’de Hz. Pir der ki; “-O kadar çok koşmayın, o kadar çok yorulmayın, şu yerin altında ÇIRAK ne olmuşsa, USTA da o olmuştur. Ne Ağalık ne Efendilik kar etmez...Hani... güzel bir Sivas türküsünde der ya; “Asrı gurbet harap etmiş köyümü, Bülbül gitmiş, baykuş konmuş gel hele, Ben Ağayım ben Paşayım diyenler, Kapıları kitlemişler gel hele.” Gökalp Şentürk