23 Mart dünya su günü olarak kabul ediliyor… Fakat yaşamın temeli su, günümüzde küresel elitler ve çokuluslu şirketlerin gizli hakimiyet mücadelesinin odağı haline gelmiştir. Dünya Bankası ve IMF’nin dayattığı yapısal uyum programlarıyla stratejik kaynaklar özelleştirilmekte, yerel toplulukların temel hak olan suya erişimi kısıtlanarak kâr odaklı metaya dönüştürülmektedir.

Elit Kontrolü ve Ekonomik Tuzaklar

Dünya Bankası “yapısal uyum programları” ve IMF “koşulluluk” ilkesiyle su altyapılarının özelleştirilmesini dayatıyor. Bu yeni sömürgecilik biçimi, Tanzanya’daki Biwater örneğinde %40 fiyat artışlarıyla sonuçlanıp halkın yaşam kaynakları üzerindeki kontrolünü elinden almıştır. Nestlé gibi şirketler dünya genelinde stratejik su kaynaklarını yıllık sadece 524 dolar karşılığında ele geçirip milyarlarca dolar kazanç sağlarken, 2000’deki Bolivya Cochabamba “Su Savaşları”nda ABD’li Bechtel şirketi yağmur suyu toplanmasını bile yasaklayan yasalar çıkarttırmıştır.

Su özelleştirmeleri, planlı ekonomik soygun mekanizmasıdır. Dev şirketler, makul fiyat vaatleriyle ihaleleri kazanıp sonra “altyapı yatırımları” bahanesiyle fiyatları artırırken, gerçekte hissedarlarına rekor temettüler dağıtmaktadır. Afrika ve Latin Amerika’da %20-30 kâr marjları elde eden şirketler, kazançlarını yerel ekonomiye değil, merkez ülkelerdeki hissedarlara aktararak bölge ekonomilerini çökertmektedir.

Çevresel Manipülasyonlar ve Teknolojik Kontrol

Küresel şirketler, sürdürülebilir limitleri aşan su çekimleri ve toksik atıklarıyla planlı ekolojik yıkım stratejisi uyguluyor. Coca-Cola’nın Hindistan’daki günlük 1.5 milyon litre yeraltı suyu kullanımı tarımsal üretimi çökertirken, endüstriyel kuruluşlar maliyet düşürmek adına nehirleri kirletiyor. PFOA gibi zararlı kimyasallarla ilgili araştırmalar gizleniyor, altın madencilik şirketleri siyanür ve ağır metallerle ekosistemleri zehirliyor. Üç Boğaz ve Ilısu gibi baraj projeleri, yüzlerce balık türünü ve Hasankeyf gibi 12.000 yıllık kültürel mirası yok ederek, gelecek nesillerin su kaynaklarını çalıyor.

Yapay zeka destekli su izleme sistemleri ve akıllı sayaçlar, verimlilik vaadiyle sunulurken aslında IBM’in “Smart Water Management” ve Thames Water gibi şirketlerin kapsamlı gözetim ağı oluşturmasına hizmet ediyor. Veolia’nın “Hubgrade” benzeri platformlarla toplanan veriler, müşteri profilleme ve fiyat ayrımcılığı için kullanılıp üçüncü taraflarla paylaşılarak gözetim ekonomisine dönüşüyor.

Uluslararası Platformlar ve Sosyal Mühendislik

Birleşmiş Milletler Su Konferansları ve Dünya Su Forumu, su krizine çözüm arayan platformlar görünümünde olsa da, aslında küresel su şirketlerinin çıkarlarını koruyan organizasyonlardır. “Kamu-özel ortaklıkları” maskesi altında alınan bağlayıcılığı olmayan kararlar, suyun ticarileşmesini meşrulaştırırken, “Su insan hakkıdır” diyen aktivistler bastırılmaktadır.

Elitler, su kaynaklarını özelleştirme hedeflerine ulaşmak için sistematik güven erozyonu stratejisi izliyor; medya aracılığıyla kamu su hizmetlerini “verimsiz” gösterirken, IMF’nin kemer sıkma politikalarıyla kurumların finansmanını kesiyor. Fiyat artışları ve hizmet kesintileri halkı protestolara yönlendirirken aynı zamanda protestoları “güvenlik tehdidi” olarak etiketlenerek müdahalelere gerekçe oluşturuluyor. CIA’in 2012 raporunda belirtildiği gibi su kıtlığı, “stratejik istikrarsızlaştırma aracı” olarak kullanılıyor.

Alternatif Modellerin Engellenmesi ve Gelecek Senaryoları

Başarılı kamu-toplum su ortaklıkları, küresel elit kurumlar tarafından sistematik olarak engelleniyor. Bolivya’daki yeni su yönetim modeli finansman kesilerek, Uruguay’daki anayasal su hakkı kredi kısıtlamalarıyla baltalanırken, Peru ve İran’daki yüzlerce yıllık sürdürülebilir geleneksel sistemler “ilkel” etiketiyle yok ediliyor. Dünya Bankası, Hindistan’daki yağmur suyu hasadı gibi düşük maliyetli yerel çözümleri “ölçeklenemez” bahanesiyle reddederken şirket projelerine milyarlar aktarıyor.

Küresel elitler, 2040’a kadar dünya nüfusunun %40’ının su kıtlığı yaşayacağı öngörüsüyle stratejik hazırlıklar yapıyor. Goldman Sachs ve JP Morgan gibi bankalar, zengin müşterilerine su kaynaklarına yatırım yapmaları için gizli tavsiyeler verirken, elitler çeşitli bölgelerde özel su rezervleri inşa ediyor. Dünya Bankası ve IMF’nin kırsal su projelerini kasıtlı ihmal politikaları, kentlere zorunlu göçü teşvik ederek ucuz işgücü yaratıyor ve boşalan arazilerin endüstriyel tarım şirketlerince ele geçirilmesine zemin hazırlıyor.

İnsanlığın Su Silahı İle Sıfırlanması

Davos elitleri, “2030’da hiçbir şeye sahip olmayacaksınız ve mutlu olacaksınız” sloganıyla duyurdukları “Büyük Sıfırlama” (Great Reset) planlarıyla insanlığın yaşam kaynağı suyu kontrol ederek mutlak hakimiyet kurmayı hedefliyor. Teknolojik gözetimle su kullanımını izleyip alternatif çözümleri engelleyerek toplumumuzu “dijital su kimliği” sistemine mahkum etmeyi amaçlayan stratejiler, kaynakların kontrolü yanında toplumsal mühendislikle insan davranışlarını da şekillendirmeyi amaçlıyor.

Su artık sadece yaşam kaynağı değil, güç ve zenginlik aracı olarak kullanılırken, dünya genelinde yayılan direniş hareketleri suyun metalaştırılmasına karşı güçlü duruşlar sergileyerek gizli planları boşa çıkarma potansiyeli taşıyor.

Sadi ÖZGÜL