Hava Kuvvetleri Komutanı, askeri pilot Abbas Gasimov, Vatanseverlik Savaşı'ndaki zaferlerin tarihini yazan kahramanlarımızdan biridir.  27 Eylül'de Fuzûlî istikametindeki muharebelerde şehadet zirvesine çıkan ilk pilot oldu.  Ölümünün ardından kendisine "Vatan İçin" Madalyası, 3. Derece "Vatana Hizmet İçin" Nişanı ve "Gubadlı'nın Kurtuluşu İçin" Madalyası verildi.

Musavat.com çalışanı Şahin, Anavatan'ın semasını tek başına koruyan kahramanın evini ziyaret ederek ailesiyle sohbet etti.

Şehidin annesi Kifayat Gasimova, oğlunun 17 Mart 1986'da Batı Azerbaycan'ın Zengibasar ilçesine bağlı Mehmandar köyünde dünyaya geldiğini, 1988 yılında Ermeniler tarafından sınır dışı edildikten sonra Bakü'ye yerleştiklerini söyledi.

"Onun doğumu hayatımın en güzel olayıydı. Bir oğul annesi olduğum için mutluydum. 3 yaşına gelene kadar hastalandı. Yılın 3 ayı hiç evde olmadık. Hayatımız hastanelerde geçti. Allah onu ülkesini korumak için hayatta tuttu. Oğlum 4 yaşındayken mülteci oldu. Ülkemizi bırakıp Bakü'ye sığındık. Sanki Abbas'ın kaderinde çocukluğundan beri Karabağ yazılıydı. Babası onu küçük yaşlardan itibaren kucağında Azadlık Meydanı'ndaki mitinglere götürdü. Amcaları ve babasıyla birlikte gece yarısına kadar oradaydı. Karabağ bizimdir diye hep bağırdı. 4-5 yaşlarında mitinglere katılan bir çocuk, 35 yaşında Karabağ'ı özgürlüğüne kavuşturdu ve şehit oldu.   

Abbas babasını çok erken, 6 yaşındayken kaybetti. Hep özlemiyle yaşadı. MTN Akademisi'nde (Şimdi DTX-ed) okurken buna olan ihtiyacı daha da fazla hissetti. Babası olsaydı her hafta yanıma geleceğini söyledi. Okulda ve akademide okurken bana hiç zarar vermedi. Eğer bir şikayet alırsa bundan dolayı acı çekeceğini söyledi. Oğlum akademinin sınır birlikleri fakültesini seçti. Gusar ilçesinde 6 yıl emniyet müdürü olarak çalıştı. Daha sonra Ulusal Havacılık Akademisi'nde bir yıllık kursu tamamladı. Kusursuz hizmetlerinden dolayı iki kez madalyaya layık görüldü. Hakkında herhangi bir şikayet olmaması için her zaman sorumlu bir şekilde hizmet etti. 20 yıllık hizmeti boyunca bir kez bile azarlanmadı."

Abbas Gasimov, Bayan Siddiga ile 7 yıl evli kaldı. Ali Rıza ve Hüseyin adında iki oğulları var.

Shahid'in karısı: "Çocuklarına çok bağlıydı. Oğullarının eğitim görmesini istiyordu. Hatta babaları onlara ilk kez saymayı öğretmişti. Hangi mesleği seçerlerse seçsinler işlerinde profesyonel olsunlar dedi. Oğlumuz okulun ilk günü Rza'yı okula götürmek istedi. Ancak işi nedeniyle gelemedi. Ona oğlumun okul üniformasıyla çekilmiş fotoğraflarını gönderdim. Çok mutlu oldu, eve döner dönmez onu derse götüreceğini söyledi."

Şehidin annesi Kifayat Gasimova:  "Bana çok bağlıydı. İyi bir evlat ve iyi bir babaydı. Kendisi akraba bir insandı. Neşeli, komik, güler yüzlü bir insandı. Ben onun annesi olamadım, çocuğum çok nazikti. Şehadetinden sonra ashabı gelip onun hakkında konuşurlar.

Savaş olacağını söylemedi. Savaşın başlayacağını hiç düşünmemiştik. Oğlunu 15 Eylül'de okula götürmek istedi. Ancak izin alamadı. Çünkü savaşa hazırlanıyorlardı. "Anne benim yerime Rza'yı okula götür" dedi.

Kendisi de babasızlığı deneyimlemişti, bu nedenle çocuklarına babalarının bakmasını istiyordu. Ancak kader, çocuklarının da babasızlığını görmesini sağladı. Büyük oğul anlıyor ama hiçbir şey söylemiyor. Ama küçük oğul babasını özlüyor.

Abbas son kez 26 Eylül'de gelip bizimle buluştu ve gitti. O akşam aradı ve "Anne, bizim için dua et" dedi. Ne olduğunu sordum. Cevap vermedi. Sabaha kadar dua ettim, dua ettim. Ertesi sabah Abbas'tan hiçbir haber alamadık. 28 Eylül'de tabutunu getirdiler. Annemi, babamı, arkadaşımı kaybettim. Ama hiçbiri beni Abbas gibi yakmadı. Eylül geldiğinde boğulduğumu hissediyorum. Bu ayı veya tatilleri istemiyorum."

Siddiga Gasimova:  "Son zamanlarda çok üzgündü, görünüşe göre daha önce konuşup gülen kişi o değilmiş." Belki yüreğinde bir yük taşıyordu, bize hiçbir şey söylemedi.

Ayın 27'sinde bir arama gelmedi. Abbas dışında tüm meslektaşları evlerini aramıştı. Endişeliydik. Merak etmeyin yaşıyor, orada internet yok dediler. Daha sonra rahatladık. 28 Eylül sabahı şehit haberini aldı, öğleden sonra ise bayrağa sarılı tabutu omuzlarına çıktı.

Uçak hedefe doğru gidiyordu. Abbas ve yardımcı pilotu Halid Gozalov paraşütle atlarken keskin nişancı tarafından vuruldu. İkisi de cennette şehit oldu. Ordumuz onları vurarak düşmanın mevzilerini keşfetti ve yok etti."

Şehidin annesi, küçük torununun tıpkı oğluna benzediğini söylüyor:

"Oğlumun yaptığını benim küçük torunum da yapıyor. Gece uyuduğumda Hüseyin bana babasının söylediklerini anlatıyor. Bana Abbas'ın dilinde bazen 'büyükanne', bazen de 'anne' ve 'karısı' diyor.

Abbas sabah işe giderken mutlaka gelip beni uyandırırdı. Arkadaşımı bırakmak için kalkmadım. Her zaman pencerenin önünde durup arkama baktım ve dua ettim. Son kez dua ettim. Gelip çocuklarına veda etti. Böyle bir savaşın olacağına hiç inanmadım..." 

Sıddık Hanım: "Çocuklarım kendilerinin farkına vardıkları bir dönemde babalarını kaybettiler. Anıları olmasına rağmen artık pek kalmadı. Büyük oğlum Abbas'ı daha çok hatırlıyor. Onlar için en yüce varlık babadır. Bazen evde konuşurken evin en büyük babası olduğunu söylüyorlar.

Arkadaşımı şehit olduktan sonra daha iyi tanıdım. Arkadaşı gelip yaptığı iyiliklerden bahsetti. Birinin nafakasını ödedi, birinin tedavisine yardımcı oldu. Şu ana kadar bundan haberimiz yoktu. Abbas yaşadığı süre boyunca bu konuda tek kelime etmedi. Belki de böyle bir yürekten dolayı Allah onu çabuk yanına aldı.

Sabah kendim yola çıktım. Akşam geleceğini sanıyordum. Böyle olacağını nereden bilebilirdim."

Shahana Rahimli,
Musavat.com