Canlı halk dilinde kullanılan dua ve selamların bir kısmı İslami ifadelerdir: "Cenâb-ı Hak seni düşmana muhtaç etmesin", "Allah'ın yardımıyla ne yapabilirim, nasıl yapabilirim?", "Allah nasip etsin". koluma kuvvet versin!", "Allah Dadiva'ya ulaşsın, elinden tut", "Allah yardım etsin", "Allah seni ayırsın"... Bu dualardan sonra genellikle "Amin!" söylendi.
Azerbaycanlı önde gelen folklorcu bilim adamlarından Bahlul Abdulla'ya göre, "Dualar içerik ve telaffuz açısından alkışa çok yakındır. Bazen ayrı bağımsız kavramlar olan "dua" ve "alkış"ı paralel olarak söylerler."
Törenle ilgili alkışların elbette törenin ritüelleriyle bağlantılı olarak ortaya çıktığını ve örneklerinin günümüze kadar geldiğini de belirtelim. Halk arasında bu tür alkış ve dualar, günlük hayatımızda olduğu gibi hemen hemen tüm evlilik merasimlerinde, hayır işlerinde evlenmemiş kız ve erkek çocuklara da söylenir: "Allah sana helal süt versin!", "Eğer gidersen". Beylik Hamamı", "Düğün tatlısını yiyeyim.", "Düğün lambasını yakayım", "Mutlu olmanızı istiyorum!", "Allah sizi birbirinizden ayırmasın!"
Felsefe doktoru Vahid Omarov şöyle yazıyor: "İnsanlar görmedikleri veya doğrudan tanık olmadıkları şeyler ve olaylar hakkında konuşmazlar. Ancak özel bir anlam taşıyan ve olaylarla, geleneklerle bağlantılı olarak ortaya çıkan bazı ifadeler de vardır. ve belli bir süre içerisinde yapılan törenler toplumsal gelişme ve günlük yaşam açısından önem arz etmektedir, gerekleri gereği ya içeriğiyle birlikte tamamen unutulmakta ya da öyle bir köke düşmektedir ki gerçek anlamının ne olduğunu açıklığa kavuşturmak oldukça güçleşmektedir. Dilimizde orijinal anlamı değiştirilmiş veya unutulmuş pek çok ifade bulunmaktadır. Örneğin ", "Başımı çevir", "Kurbanın ol", "Ölüm ayağının altında" ve diğer ifadeler Olumlu anlamda kullanıldığı gibi "Bana dönersen", "Kurbanım olursun", "Ayaklarımın altında öleceksin" ve bu noktada mecazi anlamda da kullanılan bu ifadeler, Şamanizm bir dereceye kadar aslında insanların taklit büyünün başkalarını bir şeyler yaparak etkileme gücüne büyük bir inancın olduğu bir çağın ürünüdür. Eski zamanlarda, bir insan hoşnutsuz olduğunda, bir hayvan ona saldırıp onu öldürürdü ve azarlayan birinin iyileştirilmesi gerektiğini düşünürlerdi. İnanışa göre, onun tüm dert ve acıları, başına sarılan hayvana geçiyormuş.Daha sonra insanlar bu ritüeli kendilerine kelimeler şeklinde uygulamışlar ve eğer biri hasta kişinin başına sarılırsa, onun iyileşeceğine inanmışlardır. hastalanır ve etkilenen kişi iyileşir. Şimdi bile görüyorsunuz ki, bir çocuk oturan birinin yanından geçerken ona hemen "kafamın etrafından dolaşma" diyorlar. Eğer bunu yapmışsa, hatanın ortadan kalkacağını düşünerek hareketi zıt yönlerde tekrarlar..."
Azerbaycan halkının geleneklerinde ve folklor yaratımlarında temel manevi unsurlardan biri olan alkış ve küfürün asırlar boyu aşıp günümüze kadar geldiğini ve milli dilde yaygın olarak kullanılmadığını belirtmek gerekir. ...
Güney ve Kuzey Azerbaycan'ın folklor örneklerinde, sözlü halk edebiyatında ve daha sonra yazılı küfürlerde lanetlerin özel bir yeri vardır. Tarihsel olarak insanlar, üzüntülerini, birinden veya bir şeyden duydukları rahatsızlığı dile getirerek, birinin acı sözlerinden veya kaba davranışlarından rahatsız olarak, kişiliğinin aşağılayıcı ifadelerinden rahatsız olarak, yani buna sebep olan kişiyi lanetleyerek, sebep olana lanet okurlardı. Böylece insanlar, nefret ettikleri kişilere sonsuz lanetler yağdırmış, nefret duygularını birkaç sözle, birkaç ayetle dile getirmişlerdir. Profesör Seyfeddin Rzasoy şöyle yazıyor: "Alkış ve lanet kozmogonik yaratılışın formülleridir: alkış bir kozmogoni eylemidir, küfür ise bir kaos eylemidir..."
Lanetlerin en mükemmel örneklerini klasik edebiyatımızda olduğu gibi "Kitabi-Dada Korkut" destanında da görmek mümkündür. Özellikle Dede Korkut destanında kullanılan beddualar kapsam ve şiirselliğiyle bugün de dikkat çekmektedir: "Ağzın kurusun ana! Dilin çürüsün ana! Altın akhchan olursam kefenim olsun!" Çimlerin bitsin, Gazaz Dağı, bitince bitmesin.” ! Vermezsen sana lanet ederim Gazan, senin için! Geyiklerin kaçsın, kaçmasın, taşa döner! Gaziz dağı aksın sularınız, akarken akmasın!"
"Kitabi-Dada Korkud" destanında yer alan baddua sözlerinden kaynaklanan ve halkın dilinde şekillenerek günümüze kadar gelen küfür örnekleri, her iki Güney folklorunda da istikrarlı bir konumunu korumaktadır. ve Kuzey Azerbaycan halklarının dilinde yaygın olarak kullanılmaktadır: "Beyaz gün görmesin", "Haberiniz gelsin", "Baykuş evinizde ötsün", "Karaciğeriniz yansın", "Ciğeriniz yansın" ittifak bozulsun”, “Bahçen kurusun”, “Allah seni yaratmasın”, “Ekmek binici, sen yaya olsun”.
Küfürlerde eleştiri ve özeleştiri motifleri de görülmektedir. Her devirde aydınlar, şairler ve yazarlar eleştiri yoluyla toplumun gözünü açmış, onu kendisine tanıtmış ve bilincinin uyanmasına yardımcı olmuş, kusurlu kişiyi nefretle damgalamış, hatta onu küçük düşürmüştür. Nihayetinde kamuoyunun eleştirisi de haklı çıktı... "Şeytanlara" ve yabancı yağmacılara ağız açarak mazlumları ayaklar altına alan "koca kafaların" alçaklığını, bilgisizliğini ve "şeytaniliğini" eleştiren, milletin içinden çıkan, adını taşıyan ama başlarına bela getiren usta şair Muhammedhuseyn Şehriyar, onları utandırarak kötü işlerden kaçınmaya, karakterlerindeki alçaklık ve alçaklıktan vazgeçmeye çağırıyor.
Zavallı köylü yakacak lamba bulamıyor,
Umarım hafızanız açık kalır
Bu sözü efendilere kim getirecek?
Bu milletin suçu ne?
Yakalasın seni, mazlumları görüyorum!
Bu fırtınalı gökyüzüne sor,
İnşa ettiği bu yerden ne istiyor?
Yine yıldızları elekten geçirin,
Düşsün, bu dünya parçalansın,
Bu şeytani cihazın yok edilmesine izin verin!
Yeminler Azerbaycan sözlü halk edebiyatının en eski türlerinden biridir. Bu tür, insanların kutsal saydıkları varlıklara olan inançları nedeniyle oluşmuştur. İnsanlar dinleyicileri bir olaydan veya herhangi bir olaydan bahsettiğine inandırmak, karşı tarafta güven oluşturmak, aralarında samimiyet oluşturmak için yemin ederler. Böylece insanoğlunun yeryüzüne, göğe, suya, ateşe, Güneş'e ve Ay'a kutsal varlıklar olarak bakmaya başladığı andan itibaren ilk yeminler onun diline gelmiş ve İngilizce'de de etkili olmuştur: Güneş hakkı", "Toprak hakkı", "Işık hakkı", "Su hakkı" vb.
İnsanın hayal gücünün sınırları genişledikçe, anne ve babasına ve sevdiklerine yönelik "Babamın hayatı için", "Annemin hayatı için", "Sevdiklerimin hayatı için", "Halkın hakkı için" gibi yeminler yapılır. Çocuğumun hayatı”, “Amcamın hayatı”, “Yalan söylersem hayatımdan fayda görmem” gibi sözler yaratılarak halkın sözlüğüne yerleşti.
İnsanların sözlü yaratıcılıklarında dini fikirlerin baskın konumu nedeniyle yerel dilde de yeminler ortaya çıkmış ve yazarların sanatsal yaratıcılık örneklerinde yoğun bir şekilde kullanılmıştır: "Vallahi", "Allah hakkı", "Peygamber hakkı", "Namazım üzerine yemin ederim", "Namaz sırtıma dokunsun", "Kur'an'a dokunayım", "Kur'an avım olsun", "Ali hakkı", "Mezhep hakkı", " Yalan söylersem dilim sözlü şahitliğe dönmesin”, “On iki imam tarafından” vb.
And Dağları'nın tarihsel gelişimine baktığımızda bile bu türün insanların yaşam biçimini, ahlaki görüşlerini, farklı yaşam aşamalarını ve günlük yaşamı yansıttığı açıktır. Bir noktaya dikkat çekmek çok önemli. Azerbaycan'ın tamamı iki parçaya bölündükten sonra halk yaratıcılığında bazı farklılıklar olsa da, tarihsel olarak yaratılan söz dağarcığının incileri hemen hemen benzer, hatta bazı durumlarda tamamen aynıdır. Örneğin: "Allah'a yemin ederim!", "Kur'an'a yemin ederim", "Gittiğim ayete yemin ederim!", "Camiye yemin ederim!", "Lambaya hak!" , "Hakk ışığa!", "Hakk ekmeğe!", "Benim için ekmeğim var.", "Babamın görme hakkı!", "Garip İmam Rıza'ya!" , "Kitap doğru!", "Vallahi bu tuzlu ekmek!", "Yalan söylersem yüzüm taşa dönsün!", "Gözlerim şeker gibi beyaz olsun." !" ve benzeri.
"Küfürler, dualar, alkışlar insanların tabiat ve sosyal olaylarla olan ilişkilerinde ortaya çıkmış ve inançlarının bir ifadesi haline gelmiştir. Karşı tarafların birbirlerine isteklerini dile getiren dualar genellikle belirli bir zaman diliminde olmadığından yeminlere yer verilmektedir. etnografyanın görgü kuralları bölümünde..."
örneklerinin çoğu günümüzde hem halk arasında hem de yazılı edebiyatta yaygın olarak kullanılmaktadır.
