Bugün, 24 Aralık 2025 Çarşamba
14164,11%-0,02
42,83% 0,04
50,62% 0,52
6125,18% 0,26
9975,22% 2,31
23 Temmuz 1919.
Bir avuç yorgun ama inatçı insan, “Ya istiklal ya ölüm” demek için Erzurum’da toplandı. Ne devleti vardı arkalarında, ne düzenli ordusu. Ama inanç vardı, haysiyet vardı, millet olma şuuru vardı.
Peki şimdi?
105 yıl sonra aynı topraklardayız ama başka bir millet olmuşuz.
O gün manda ve himayeye “şerefsizliktir” diyen bir irade vardı,
Bugün dış mihrakların ajandasına gönüllü sayfa ayıranlar var.
O gün “vatanın bölünmez bütünlüğü” diyerek ayağa kalkanlar vardı,
Bugün üç kuruşluk çıkar için sınırları delik deşik edenler var.
Erzurum Kongresi kararlarını çocuklar ezberliyor, büyükler unutturuyor.
Mustafa Kemal’in dik duruşuna methiyeler düzüyoruz ama ilk fırtınada eğiliyoruz.
Erzurum’da halkın iradesi tek kıstas kabul edildi,
Bugün halk denilen şey sadece seçim sandığına indirgenmiş durumda.
Erzurum’da “millî egemenlik” ilan edildi,
Bugün para’nın önünde eğilen bir “biat cumhuriyeti”yiz.
Sorun şu:
O gün yedi düvele kafa tutan milletin torunları,
Bugün üç beş rantçının karşısında sus pus olmuş durumda.
Kongre kararı değil, konkordato haberi okuyoruz artık.
Erzurum’dan geri dönemedik çünkü yolun yarısında döndük zaten.
Hedef milletin onuruydu, biz yolda reklam panolarına takıldık.
O günkü irade “Bağımsız Türkiye”ydi,
Bugün “Yatırım gelsin de kimden gelirse gelsin” mantığı hâkim.
Sahi, biz ne zaman böyle olduk?
Erzurum’da başı dik duran o milleti ne zaman rıza gösteren bir kalabalığa çevirdik?
Belki hâlâ geç değil.
Ama önce şunu bileceğiz:
Erzurum sadece bir şehir değil, bir duruştur.
Yürüyemedik çünkü o duruşu bir müzeye kapattık, hatıra diye...
Yorum Ekle
