Bugün öyle olaylar yaşıyoruz ki, "200 yılın olayı" dediğimiz zaman bazılarına abartı, belagat unsuru gibi gelebilir ama öyle değil, söylediklerimiz gerçeği yansıtıyor.

Son 200 yıldır ilk kez Karabağ'da Ermeni yok. Bu da bölgede barış ve huzurun tesisi anlamına geliyor. Bu 200 yıl boyunca Ermeniler bu mübarek cennet gibi bölgeyi zaman zaman cehenneme çevirmişler, kan dökmüşler, masum insanları hunharca katletmişler, sonra da hak ettikleri cevabı alınca 20 yıl susmuşlar, 30, bazen 70 yıl, gizlice, sinsice düşmanlıklarını sürdürdüler, fırsat bulur bulmaz yine halkımızı yağmaladılar.

Artık “ocaktaki hain düşman” faktöründen kurtulduk. Bu, inkar edilemeyecek veya küçümsenemeyecek 200 yıllık bir olaydır. İşin asıl özü budur.

1988 yılında Karabağ sevgisini dile getirenlerin yüzde 95'inin başka sorunu yoktu, hepsinin toprak sorunu vardı. Demokrasi, insan hakları, seçilme gibi konular daha sonra geldi. Başlangıçta herkesin "düşüncesi, düşüncesi, aklı, dileği" Karabağ'ı korumak ve düşmanın eline geçmesini engellemekti. Ancak o dönemin aktivistleri için bu mümkün değildi. Sık ormanları, yeşil çayırları, bahar bahçeleri, bereketli suyu, nehirleri, gölleri, kara kestane toprağıyla güzel bir bölge olan Karabağ kaybedildi.

Ordumuz 2020 yılında geri aldığında Karabağ artık eski Karabağ değildi, şehirleri ve köyleri harabeye dönmüştü, vadileri mayınlıydı, tepeleri hendeklerle kaplanmıştı, yamaçları altı sığınaklıydı. 

Ama toprak topraktır, çok uzun sürmeyecek, restore edilecek, yeniden doldurulacak, eskisinden daha müreffeh ve güzel olacak. En önemlisi zaten bu ilçede yaşayanlar, hain komşunun dikkatsiz saldırısına aldırış etmeden gönül rahatlığıyla uyuyacak ve uyanacak. Son 200 yılda ilk kez olacak.

Son 200 yıldır ilk kez Azerbaycan topraklarında başka bir ülkenin askeri veya askeri üsleri olmayacak. Hatta 1992 yılında Rusya, SSCB'den kalan askeri garnizonları ve depoları kapatıp, ordu birliğini alıp ülkeyi terk ettiğinde, Azerbaycan'ın kuzeyinde, Gebele bölgesinde bir radar istasyonu kalmıştı ve orada Rus askerler görev yapıyordu. Üstelik Karabağ'ın dağlık ve ovalık kesimlerinde de Ermeni ordusu vardı.

2024'ün bu günlerinden itibaren Azerbaycan'da artık Rus veya Ermeni ordusu kalmayacak.

Bu 200 yıllık bir başarıdır. Paskeviçlerin, Martynovların, Karyaginlerin ve Vorontsovların modern halefleri ülkelerine gittiler.

Kasım 2020'de Rus barış güçleri "deprem-valvela" nedeniyle ülkemize geldiğinde açıkçası kalıcı önyargılı insanların yanı sıra milli vatanseverler de şok oldu. İkincisi, Karabağ'ın büyük bir bölümünü düşmanın elinden kurtarmanın sevincini her zaman hissetti ve boğazlarında "barışı koruma safrasını" hissetti. Devlet başkanı İlham Aliyev'in defalarca "Neyi, nasıl ve ne zaman yapacağımı biliyorum" demesi üzerine karamsar bir tavır sergileyen birçok kişi, bugüne kadar söylediği her şeyi uygulayan liderin güvenini kazandı. Bir yandan havadan bahsetmiyor, aslında bir bildiği var. Başkana inanmayı ve güvenmeyi tercih ettiler.

Ama birbirlerinin sözlerini papağan gibi tekrarlayan iflah olmaz yobazlar da vardı: "Hankendi nerede?" Hocalı nerede? Ağdara, Askeran nasıl oldu? Hocavend nerede kaldı?".

Bu kişiler herhangi bir azize el uzatmaya ve Karabağ'ın dağlık kesiminde Ermenilerin elinde kalan yerleşim yerlerinin Ermenilere kalacağına, Azerbaycan'ın bu bölgeye ya özerklik ya da bağımsızlık, yani dağlık bölgeyi vereceğine dair yemin etmeye hazırdılar. Karabağ'ın bir kısmı kaybedilecek. Erivan-Moskova-Bakü arasında bu konuyla ilgili gizli anlaşmaların imzalandığını sanki kendileri imzalamış gibi güvenle konuştular.

Ayrıca Rus barış güçlerinin Azerbaycan'a dönmesine ve düne kadar Ermeni kontrolü altında olan Hocalı havaalanında askeri üs kurmasına izin verilmesi için resmi Bakü'nün halka ihanet ettiğini söylediler. 

Onlarınki sadece muhalif düşünceye dayanmıyordu; gerçekten inanıyorlardı ya da kendilerini inanmaya zorluyorlardı. Mesela okyanus ötesinde yayın yapan İnternet TV'de her gün Azerbaycan karşıtı konuşmalar yapan şehidin kızı Sevinj Osmangizi, Rusya tamamen çökse bile ordusunu Ukrayna'dan, Moldova'dan, Gürcistan'dan, her yerden çekeceğini söyledi. Ama Azerbaycan'dan çekilmeyecek. Bayan Osmangizi, "İlham Aliyev 2025'te Rus ordusunu Azerbaycan'dan çekerse ona 'bravo' diyeceğim, önce ben diyeceğim, ona lider diyeceğim" dedi.

Görünüşe göre o da böyle bir şeyin olmayacağına inanıyordu. Ancak Başkan'ın neyi, ne zaman ve nasıl yapacağına inanan pek çok kişi vardı. Çünkü pratikte onun dediğini yaptığını gördüler.

2020'de yaşanan 44 gün süren savaş ve Eylül 2023'teki yerel terörle mücadele operasyonu bir büyük ustanın hassasiyetiyle ölçüldü ve ülkenin lideri bundan sonraki beş hamlenin ne olacağını önceden biliyordu. Ancak bunları detaylı bir şekilde ortaya koymak mümkün olmadı, İlham Aliyev sadece bir açıklama yaparak "işlerimiz yarım kalmayacak" dedi ve yılın hangi ayını halka müjdeleyeceğini kendine sakladı.

1988 yılında yüzbinlerce insanı Azadlık Meydanı'nda toplayan sorunlarımız çoktan sıfırlandı, artık küçük para kaygılarımız ve sorunlarımız var.

Azerbaycan halkı, 200 yılın sorunlarını 4 yılda çözen liderin, kalan sorunları da birkaç yıl içinde çözeceğinden emindir. 

Halkımız şanslıdır çünkü tarih boyunca her zaman akıllı, kararlı ve sözüne sadık liderlere sahip olmuştur. Bugün onların en kararlı, Allah ve millet nazarında en talihli, stratejik düşünceye ve üstün zekaya, geniş vizyona sahip olanlarının önderliğinde yaşıyoruz. İlham Aliyev'in kendisi son 200 yılda bu milletin başına gelen en güzel şeydir.