İkinci Dünya Savaşı'ndan ABD ve Büyük Britanya'nın askeri, maddi ve siyasi desteği, Sovyet halkının insan kaynakları ve eşsiz fedakarlığı sayesinde ortaya çıkan Sovyet devleti, kısa sürede tüm Avrupa için bir kabusa dönüştü. . Almanya'nın üçte birini ve Doğu Avrupa'nın büyük bir kısmını işgal eden ve kendisine yarı-sömürge devletler kuran Kremlin'in iştahı daha da arttı. Bunu ilk duyanlardan biri İngiltere'nin eski başbakanı Winston Churchill oldu ve SSCB'ye karşı "soğuk savaş"ı başlattı.

NATO'nun Sovyet devletinin atom bombasını edindiği yıl kurulması bir tesadüf mü? Bu bir tesadüf değil. NATO'nun Nisan 1949'da, SSCB'nin ilk atom bombası testini gerçekleştirmesinden 4 ay önce kurulduğu doğrudur, ancak bir yıl önce ilgili tüm taraflar, Stalin'in bu korkunç silahı ele geçirmeye yakın olduğuna dair istihbarata sahipti.

Bu nedenle Batılı ülkeler, Sovyet genişlemesinin yayılmasını ve Avrupa'nın tamamen Sovyetleşmesini önlemek için askeri bir blokta birleşmeye karar verdiler. SSCB'nin saldırısından en çok kaçınan ülke ise Türkiye oldu. Çünkü Stalin'in konuşmalarında ve konuşmalarında Türkiye'ye yönelik bazı toprak iddiaları dile getirilmeye başlandı ve ülke yönetimi çıkış yolunu ABD'ye ve onun liderliğindeki askeri bloğa sığınmakta gördü.

Başlangıçta NATO'ya 12 ülke katıldı: ABD, Kanada, İzlanda, Büyük Britanya, Fransa, Belçika, Hollanda, Lüksemburg, Norveç, Danimarka, İtalya ve Portekiz. Şu anda NATO'nun 32 üye ülkesi var. NATO'ya katılan son ülke 7 Mart 2024'te İsveç oldu.

Ayrıca NATO üyeliğine aday ülkeler de var. Aralık 2018'de NATO, Bosna-Hersek, Gürcistan ve Ukrayna'yı ittifak üyeliğine aday olarak tanıdı. Son iki ülke Rusya'nın baskısı altında olduğundan askeri bloğa üyelikleri söz konusu.

Sonuçta Rusya'nın Ukrayna'ya karşı başlattığı, korkunç katliam ve yıkımların eşlik ettiği savaşın ana bahanesi (ya da nedeni), Kiev'in resmi olarak NATO üyeliği beklentisidir. Putin bunun ülkesi için bir ölüm kalım meselesi olduğunu ilan etti. Batıda da Rusya'nın bu konuda ne kadar hassas olduğunu anlıyorlar, dolayısıyla sanki ittifakın bir üyesiymiş gibi ona kapsamlı yardım sağlıyorlarsa da Ukrayna'yı NATO üyeliğine kabul etmekte acele etmiyorlar.

Kremlin, 1954 yılında, Kruşçev döneminde, NATO'nun yalnızca SSCB'ye karşı kurulduğundan emin olmak için NATO üyeliğine başvurdu. Moskova bu adımla Batılı ülkeleri şok etti. Bu fikrin ateşli bir destekçisi, o zamanlar zaten Dışişleri Bakanlığı'nın ilk başkan yardımcısı olan ve Pan-Avrupa Kolektif Güvenlik Anlaşması'nın Sovyet taslağının hazırlanmasına katılan Andrey Gromyko'ydu. 5 yıl önce gururla "ne ters" diyen genç bir diplomat (aslında Grymiko Belarusluydu) SSCB'nin Kuzey Atlantik İttifakı'na katılmasının duyurulmasının üyelerini zor duruma sokacağına inanıyordu ve bu bloğun gerçekleşip gerçekleşmeyeceğine inanıyordu. Gerçekten savunmacı olup olmadığını Moskova'ya sordu ve bunun Doğu Avrupa'daki müttefiklerine yönelik olup olmadığını gösterecek.

SSCB ile birlikte BM'ye üye olan Ukrayna SSR ve Belarus SSC de NATO'ya başvurdu. Kuzey Atlantik İttifakı ülkelerinin hükümetleri, Sovyet ortaklarının popülizmi ve bloğu içeriden baltalamaya çalıştıklarından şüphelenerek bu girişimin samimiyetine inanmadılar. Ayrıca bir şart da koydular: Eğer SSCB gerçekten NATO üyesi olmak istiyorsa, müzakerelerin başlatılmasının şartı olarak askerlerini Almanya ve Avusturya'dan çekmeli ve Uzak Doğu'daki askeri üslerini bırakmalıdır. SSCB de bunu kabul etmedi. Sonuç olarak sorun çözümsüz kaldı ve Moskova, NATO'nun kuruluşundan bu yana buna karşı olduğunu açıkça anladı.

Peki NATO kurulmasaydı ne olurdu? Varsayımsal olarak da tahmin edilebilir. Eğer NATO yoksa ve Türkiye de ona katılmazsa, Sovyet hükümeti Büyük Petro'nun iradesi doğrultusunda bir bahaneyle önce İstanbul'u işgal edecek, bu konuda güçlü komünist hareketin üyelerinin yardımıyla Türkiye'yi ele geçirecektir. Ülkeyi işgal edecek ve daha sonra ulaşılması daha kolay olan İran'ı işgal edecek ve Rus askeri, Hint Okyanusu'nda botlarını yıkama fırsatına sahip olacak. Daha sonra Moskova, kendisiyle çatışan ve kendisine boyun eğmek istemeyen Yugoslavya ve Arnavutluk'u alarak İtalya'ya yaklaşacaktı. Doğuda, komünistlerin yönettiği Çin, Moğolistan ve Kuzey Kore'ye (bildiğiniz gibi daha sonraki yıllarda Sovyetleştirilen) Afganistan mekanik olarak katılacaktı.

Bütün bunlar, Sovyet-Rus devletinin dünya hakimiyeti iddiasının yarı yarıya karşılandığı anlamına gelecektir.

Şu anda Ruslar, SSCB'nin 1949'da atom bombası edinmesinin Üçüncü Dünya Savaşı'nı önlediğini iddia ediyor. Eğer SSCB atom bombasını ele geçirmeseydi 1950'li yılların ortalarında tamamen Batı'nın saldırısına uğrayacağı ve çökeceği iddiası var. Belki gerçekten öyle olurdu.

SSCB'nin yakın komşularıyla ilgili nasıl bir düşünce yapısına sahip olduğunu gösteren tarihsel bir gerçek de var. Geçen yüzyılın 70'li yıllarında ABD dışişleri bakanı A. Gromyko muhataplarına SSCB'nin askeri gücünü hatırlattı ve askeri güç olmadan diplomasinin bedelinin sözleşme yazmak için kullanılan mürekkebin fiyatına eşit olduğunu söyledi. . Yani değersizdir. O dönemde Amerikalı gazetecilere, SSCB'nin Karadeniz filosunun Akdeniz'e girebilmesi için yalnızca birkaç füze saldırısına ihtiyaç duyacağını söylemişti ve şöyle demişti: "Sonuç olarak, Boğaz'ın yanı sıra Akdeniz'e iki geçiş daha yapılacak. yaratılacak ama ne yazık ki İstanbul olmayacak."

Bu sözlerden sonra Türkiye, Kremlin'in ne kadar saldırgan olduğunu anlamış ve Boğazların Sovyet savaş gemilerine kapatılması konusunu bir daha gündeme getirmemiştir.

Artık NATO aynı NATO, Kremlin de aynı Kremlin, daha önce hiç olmadığı kadar bir arada duruyorlar.

Araz Altay, Musavat.com