Bunlardan biri de Sayın Cumhurbaşkanımızın Hocalı şehitlerinin kanının yerde kalmaması konusunda söyledikleridir. O görüş şudur: "Hocalı'da bayrağı göndere çektikten sonra, Hocalı kurbanlarının kanının yerde kalmadığını kesin olarak söyleyebiliriz. Ve Hankendi'de bayrağın kaldırılması adaletin tamamen yeniden tesis edilmesi ve zaferimizin son noktasıydı."

Aslında Hocalı trajedisi, savaşın ana başlangıç ​​noktası olan Ermenistan-Azerbaycan anlaşmazlığının zirvesidir. O zamana kadar Kremlin'in ya da başka bir güçlü başkentin arabuluculuğu aracılığıyla Ermenistan ile Azerbaycan arasında bir tür uzlaşma, barış, karşılıklı tavizlerden söz edilebilirdi ama Ermeniler, Sovyet-Rus ordusunun yardımıyla toplu katliam gerçekleştirdiler. Hocalı'da sivil halka karşı soykırım ve şiddetli tehcir, eylemin gerçekleştirilmesinin ardından tüm köprüler yakıldı.

Bundan sonra Ermenistan-Azerbaycan savaşı daha acımasız ve kanlı hale geldi. Yüzbinlerce yurttaşımız, yüzyıllardır bu toprakları işgal eden gaspçıların, batıdan gelip doğuya yürüyen İskenderlerin, doğudan gelip buraya ordu gönderen Cengiz Hanların hiçbirine benzemediklerini bir günde anladı. batıda güneyden kuzeye ilerleyen Nadirşahlar ve kuzeyden güneye yürüyen Paskeviçler kan düşmanıdır.

Burada 32 yıl geçti, biz devlet ve millet olarak düşmana karşı tam ve kesin bir zafer kazandık ama Hocalı faciasını hâlâ unutamadık. Bugün Hocalı'da üç renkli bayrağımız dalgalanıyor, Hocalı'nın katillerinin bir kısmı 2016'da ("Nisan savaşları"), bir kısmı 2020'de, bir kısmı da 2023 Eylül'ünde öldürüldü. Robert Koçaryan ve Serj Sarkisyan dışında elleri kanla kaplı. Ermeni halkımız... "Liderler" tutuklanarak Bakü'ye getirildiler ve ibretlik bir duruşmada yargılanacaklar ama Hocalı'nın acısı hâlâ içimizdedir ve o acı bizi asla terk etmeyecektir. Acınası bir güne düşüp mazlum olan düşmanın tatlı diline bir daha kanmayalım diye bizi hep diri tutacak olan o acıdır.

Hankendi'de dalgalandırılan bayrak, yalnızca adaletin yeniden tesisi olmamalı, aynı zamanda Karabağ'ın küllerinin gerçek sahibinin kim olduğunun sembolü olarak kalmalıdır.

Cumhurbaşkanı İlham Aliyev'in dile getirdiği bir diğer önemli fikir de halkımızın her kesiminin yaptığı çalışmalarla Zafer'i yakınlaştırması gerektiğidir. O sözler aynen şöyle: "Zafere hazırlık milli bir mesele, milli bir hareket haline geldi ve birçok uluslararası ortağımızın çabalarına rağmen bu konu unutulmadı."

Evet, Bişkek'te ateşkes anlaşmasının imzalanmasından, Ermenistan ve Azerbaycan askeri güçleri arasındaki aktif operasyon ve manevraların sona ermesinden 27 Eylül 2020'ye kadar ülkenin yazılı basınının, radyo ve televizyonunun, siyasi partiler, halk kendi kuruluşlarında ve farklı kitlelerde Karabağ'dan bahsetmiyor. Karabağ ismi kültür ve sanat adamlarımızın dilinden düşmedi. Okullarda her gün Karabağ konuşuluyordu.

Hatta Karabağ ile ilgili bazı etkisiz uluslararası müzakerelerden sonra, belli bir gevşeklik ve sessizlik yaşandığında, Karabağ görüşmeleri biraz sakinleştiğinde, Karabağ Kurtuluş Örgütü üyeleri bir tür eylem gerçekleştirerek kamuoyunun dikkatini Karabağ meselesine yönelttiler. Karabağ'a yönelik düzenledikleri yürüyüşler ve Ermenilerle temas hattı engellendi, bazen susturuldular ama amaçlarına ulaştılar ve ilerleyen günlerde Karabağ sorunumuz çeşitli sosyo-politik çevrelerde tartışma konusu oldu.

Dönemin genç milletvekillerinden merhum Anar Memmedhanov'un 2000'li yılların başındaki durgun günlerde başlattığı "Karabağ'ı Unutma" kampanyasını pek çok kişi hatırlayacaktır. Bu aynı zamanda önemli bir adımdı ve dönemin önde gelen siyasi partilerinin liderlerinin de ilgisini ve ilgisini çekti.

AGİT Minsk Grubu eşbaşkanları ABD, Rusya ve Fransa başta olmak üzere birçok güçlü devletin, Ermenistan ile Azerbaycan arasında "halk diplomasisi" adı verilen hayali ve zararlı bir kampanya başlattığı bir dönemdi. Amaç, iki düşman ülke arasında gazetecilerin ve ardından aydınların hareketini yeniden sağlamaktı. Bu doğrultuda birçok pratik çalışma yapıldı. Sonraki aşamada her iki ülkenin iktidar takımlarının temsilcileriyle yoğun toplantılar düzenlenmesi planlandı. Nihai hedef o dönemde donmuş olan statükoyu korumak ve Karabağ'ı unutmaktı.

Uluslararası güçler ısrarla halkımıza, hükümete ve muhalefete Karabağ sorununun çözüldüğünü, Ermenistan'ın çatışmayı kazandığını, Azerbaycan'ın mağlup olduğunu, yeni bir statükonun oluştuğunu, artık tarafların durması gerektiğini ima etmek istediler. düşmanlık, uzlaşma ve uzlaşma.

Azerbaycan'ın tavizi, Laçin, Şuşa ve Kelbecer dahil olmak üzere kaybedilen Karabağ'ı talep etmemek, bu bölgeleri Ermenistan'a vermek, Ermenistan'ın tavizi ise Ağdam, Fuzuli, Cebrayıl ve Gubadlı'nın büyük bölümünü Azerbaycan'a iade etmek olacaktır (tabii ki, yine de bazı stratejik yükseklikleri elinde tutacak ve elinde tutmak şartıyla köylerden oluşmalıydı.

Elbette ne hükümet, ne muhalefet, ne de Azerbaycan halkı bu tavizleri yakın tutmadı. İşin tuhafı, Ermeniler bu tavizlere oybirliğiyle karşı çıkıyorlardı, biz bu toprakları kanla aldık, onlara ancak kanla vereceğiz diyorlardı.

Sonuçta topraklarımız için yine kan döküldü diyen onlardı ama bu kez onların kanı daha çok aktı.

Kısacası, uluslararası olumsuz koşullara, baş düşmanın patronlarının baskı ve tehditlerine rağmen Karabağ'ı unutmadık. İçimizde olduğu gibi dışarıda da sık sık "Karabağ'ı unutun, bırakın gitsin" diyen, yabancılara yalvaranları unutmuşuz gibi görünüyor.