Sabah güneşi henüz doğmamıştı. Her bayram olduğu gibi yine erkenden uyanmıştı kadın. Önce çocukların kıyafetlerini kontrol etti, eksik bir şey varmı diye. Tatlı hazır, çocukların giysileri tamam, masada kolonya ve şeker, o da tamam. Tek bir şey kalmıştı. Evin giriş kapısını süpürmek. Kadın için bu anayasanın değişmez kanunlarından biriydi. Her bayram bu böyle olmalıydı. Toprağı biraz ıslattı kadın, ortalık mis gibi toprak koktu. Çalı süpürgesiyle kapı önünü güzelce temizledi. Mutfağa geçti, çaydanlığı ocağa koydu. Bu gün bayramdı; kahvaltıda ona göre çok özel olmalıydı. Mükemmel bir sofra kurdu kadın. “Bayram namazı henüz bitmemiştir.” diye geçirdi içinden, bitse bile daha camii de bayramlaşma olurdu zaten zamanı vardı. Bir sandalye çekti usulca oturdu. Saçı başı dağınıktı. İçini yorgunluk kapladı bir an, hem yorgun hem de hüzün çöktü yüreğine nedensizce. Masaya dirseğini koydu eli yanağındaydı. Her bayram böyle olurdu zaten ama bu defa daha farklı bir hüzün ve yorgunluk çökmüştü sanki. Çocukken bayram namazı bitişi camii önünde beklenirdi. Bütün köyün erkekleri namazda buluşur, namazı kılar, bayramlaşma merasimi yapılır, köyün kadınları kahvaltı tepsilerini hazırlayıp camiye götürürdü. Çocuklarda erkeklerin çıkışını dört gözle beklerdi. Camii kapısında babaları, abileri görünce artık bayram başlardı. “Ne güzeldi.” diye aklından geçirdi kadın. Kadının babası hiç bir bayram yanında değildi. Çalışması gerekiyordu ve çok uzaktaydı. Ekonomik olarak çok güzel bir çocukluk ve gençlik yaşamıştı ama baba çok özeldi. O da diğer çocuklar gibi bayram kıyafetlerini babasıyla almayı çok istiyordu ama bu hiç bir zaman olmadı. Babasının yıllık izni hep yıl başında olurdu. Baba bunu özellikle seçerdi. Yedi koca gün fazladan izin kullanmak baba için muhteşemdi ama çocuk baba gibi düşünmüyordu. Ne olurdu sanki bu bayram da babası yanında olsaydı. Akşam olmuş herkes evine çekilmişti. Çok büyük bir avluları vardı. Hemen karşısında amcası oturuyordu. Onlar kalabalıktılar, bir sürü çocuğu vardı amcasının. Üstelik torun ve damatta. Çocuk da dahil sadece dört kişilik bir ailesi vardı kadının. Abileri de kendi arkadaşlarıyla buluşup çıkmışlardı evden, anne ve çocuk, iki kişiydi hepsi. Amcanın evinden kahkahalar yükselirdi hep. Bir de bağıra bağıra konuşup sanki çocuğa duyurmak ister gibiydiler. Gerçekte elbette öyle değildi ama çocuk öyle anlıyordu. Kadın onlara, amca çocukları da kadına özenirdi. Yani garip bir dünya işte. Her akşam olduğu gibi anacığı yine sofrayı donatmıştı ama çocuğun aklı amcasının evindeydi. Kendi kendine güldü kadın. “İnsanda mantık aramak mantıksızlıktır.” diye bir yazı okumuştu bir yerde. Galiba tam da bu durumu anlatıyordu. İnsanlar bu hayatı zorlaştırmak için ellerinden geleni yapıyordu. Koca evren de neyi paylaşamıyorduk ki?.. Kuşlar hep ilham olmuştu kadına. Onlar Yaratıcı’nın kendi kısmetlerini ayırdığını biliyorlardı kesin. O yüzden hiç yarın için kaygılanmıyorlardı. Kalbi sızladı, içinde bir sızı hissetti kadın. Babasına çok üzüldü. Onca sene para biriktirmek adına ailesinden uzak, tek başına gurbette yapayanlız geçen onca güzel bayramlar yitip giden bir ömür. Çocuklarının büyüdüğünü göremeden, onlarla anı biriktiremeden geçen yıllar. Para konusunda hiç zorluk yaşamadı kadın ama bazı şeylerde çok fakir büyüdüğünü şimdi daha iyi anlıyordu. Baba, bir kız çocuğu için kahraman; idol, aşk, güven demektir. Babası tatil için geldiğinde hemen yanına otururdu kadın. Küçük bir serçe gibi sokulurdu koltuğunun altına babasının. “Çok paramız olmasın sen ol baba.” derdi içinden. Yüksek sesle söylese de bir şey değişmezdi, kimse çocuğu duymazdı ama yine de o sessizce içinden söylerdi. Çocuk büyüdü, evlendi, anne oldu ve baba bir daha gurbete hiç gitmedi. Gitmedi ama baba-kız bağıda bir daha hiç kurulamadı. Gurbet sırası kadına gelmişti artık. Bu ülkede yanlız kaçıncı bayramdı hatırlamıyordu bile kadın. Saymayı bırakalı uzun zaman olmuştu çünkü. Evet çok paramız vardı o zaman ama çokta fakirdik. Akşam kebap yiyerekte uyuyan ya da ekmek yiyipte uyuyan... Sabah uyandıklarında o da aç, sen de aç değil misin?.. O zaman neyin kavgasıydı, özlemiydi bunca şey. Kim geri verebilir ki; çocukluğunda ki yanlızlığını. Hangi para satın alabilirdi ki baba özlemini. Kocaman kadın olmuştu hala neler düşünüyordu. Ne yaparsa yapsın o yaşadıklarını değiştiremeyecekti artık bunun farkındaydı. Öğrenerek büyümek çok canını yaksa da hiç kolay olmamıştı kadın için. Çok yaralandı. Gün geldi en yakınlarından ihanet gördü. Gün geldi değmeyecek insanlara yara bandı oldu. Gün geldi düştü. Bildiği tek şey vardı, baban arkanda dağ değilse kimsen yoktu. Yaralarını iyileştirmesini çok iyi biliyordu artık kadın. Yaşadıklarından hep bir ders alarak gelmişti bu günlere zaten. Bu gün bayramdı ve hakkını vermek gerekiyordu. Tanrı ona çocuklarıyla bir bayram görmeyi nasip etmişti işte, bunun kıymetini bilmek gerekiyordu. Oturduğu yerden kalktı saçını başını düzeltti. Dudağında bir tebessüm oluştu. Evet bu gün, bayram ve her saniyenin kıymetini bilmeliydi. Evlatlarına bırakabilecek en güzel mirasta buydu. Kadın bunun çok iyi farkındaydı. Hayat bunu yaşatarak öğretmişti kadına. Evlatlarımız bize onlara bıraktığımız ev, para, araba ile değil, güzel anılarla hatırlayacak. Bizden geriye hoş bir seda kalması dileğimle. İyi Bayramlar... Serpil TEKİN