Bizim de şüphelerimiz vardı: Belki çıkarımlarımız ve tespitlerimiz dürüst değil, milli bağnazlık duygusuyla hareket ediyoruz, tamamen objektif olamıyoruz, gerçek gerçeklik farklı mı?

Ancak zamanla, gün gibi ortada olan gerçeklere farklı yaklaşımlar gördükçe şunu anladık: sorun bizde değil, körü körüne gerçeğe bakan, gizlice taraf tutan, uluslararası hukuku göz ardı edenlerde. Dini bağnazlık duygusu.

Hocalı soykırımının yıldönümü her gündeme geldiğinde, bu savaş suçunun faillerinin uluslararası mahkemeye götürüleceği yönündeki söylentiler yoğunlaştı, ancak Azerbaycan devletinin ve sivil toplum kuruluşlarının haklı çağrıları, sağıra bağırılan bir ses gibi yutuldu. sallandı ve yankılanmadı.

Düşen Yugoslavya topraklarında savaş suçları işleyen Sırp generaller ve siyasi şahsiyetler Lahey mahkemesinde yargılandı, ancak aynı suçları işleyen göçebeler ve Sarkisyanlar, Avrupa devletlerinin liderleri tarafından büyük saygı görüyordu.

Yavaş yavaş bu inanç yaygınlaştı, ülkedeki çoğu sosyal ve politik aktivist, Avrupalıların Karabağ sorunumuza tamamen dini açıdan yaklaştığını, Hıristiyan Ermenilerin bu çatışmadan zaferle çıkmasını istediklerini ve halkın en az yarısının birleşmesi için çalıştıklarını zaten anladı. Azerbaycan'ın işgal altındaki topraklarının tamamı olmasa da Ermenistan'a.

Belki şu anda bile bazı Avrupa devletlerine, Avrupa'nın üst düzey kuruluşlarına ve uluslararası kuruluşlara saldırmayan yurttaşlarımız var ama bunu yüzde yüz yapmıyorlar çünkü objektif düşünüyorlar, bunu bir şey uğruna yapıyorlar, bunu kendileri biliyorlar. Avrupa Karabağ konusunda bize hep haksızlık etti.

UNESCO'nun Kültür ve Acil Durumlar Teşkilatı Direktörü Christa Piccat bir röportajda şunları söyledi: "Karabağ'daki Hıristiyan anıtları 2020 yılındaki savaştan ciddi şekilde etkilendi ve yok edilme tehlikesiyle karşı karşıya."

İlk meşru soru şu: Azerbaycanlıların yaşadığı yerleşim yerlerinin işgalinin başladığı 1991 yılından, işgalin sona erdiği 27 Eylül 2020 tarihine kadar UNESCO neredeydi, neden bölgede denetlenmiyordu?

Karabağ'a gelen yabancı politikacılar ve diplomatlar, yüzlerce türbe, cami, mescit, ocak ve eski yapının, yalnızca birkaç caminin (Şuşa'da bakımsız ve Ağdam'da yarı yıkılmış) yıkılacak kadar yıkıldığının canlı tanıklarıdır. öyle bir yok edildi ki geriye sadece birkaç işaret, hatta zamanın izleri kaldı.

İşgal altındaki bölgelerde sağlam, dokunulmamış, mezar taşları vurulmamış, havaya uçurulmamış mezarlık kalmadı. Ağdam'daki meşhur Karayazı mezarlığının son taşını temizleyip yerine arpa ve buğday ektiler. Camilerimizin çoğu ahır olarak kullanılıyordu, yine de fotoğraf çekilip paylaşılıyor, bize atıştırmalık ikram ediliyordu. Müslüman-Şii savaşı veren devletin bu gerçeklere göz yumması ise ayrı bir hikaye ve Hıristiyan taassubunun karşısında İslami dayanışma faktörünün sıfır olduğunu gösteriyor.

Şimdi bakalım UNESCO bu topyekûn yıkım ve izlere ilişkin en az bir belgeyi kabul etmiş mi, vandalları kınamış mı? En az bir UNESCO yetkilisi bundan bahsetti mi? Belki böyle gerçekler vardır, bilmiyoruz?

Ancak Şuşa'nın 28 yıllık işgalden kurtarıldığı günlerde Avrupa medyasında bu kentle ilgili en çok dolaşan haber Gazanchi adlı Ermeni kilisesinin topçu ateşi sonucu yıkılmasıydı.

                     Fotoğraf yazar tarafından 2021 yılında çekilmiştir.

Bir süre sonra kilisenin yıkıldığı, başıboş bir top mermisinin kilisenin arka kısmının bir kısmına zarar verdiği ortaya çıktı. Azerbaycan devleti Şuşa semalarından barut kokusu gelmeden o kiliseyi çitle çevirerek tamir etmeye başladı. Şu anda kilise mükemmel durumda ve ziyarete açık. Basitçe, "kötü şöhretli ziyaretçiler" bu kiliseyi ziyaret etme manevi haklarını kaybetmişlerdir.

Bu kilisenin kendisi Şuşa'nın eski bir Ermeni şehri olduğunu kanıtlamıyordu. Şuşa'nın tüm Kafkasya'da yankılanan ünlü bir kale haline gelmesinden ve Petersburg'da da bu şekilde anılmasından sonra, Culfa ilçesinin Gazançi köyünde yaşayan Ermeniler Şuşa'ya taşınarak bir mahalleye yerleştiler, sonra kendilerine bir kilise inşa edip adını verdiler. Ghazanchetsots (yani Gazanchili'den).

Hankendi civarındaki Ermeni dede ve dedelerinin anıtı da sağlam ve hasar görmemiş. Bu bina bizim olsaydı Ermeniler onu iki top atışı ile anında yerle bir ederlerdi.

Hocavend ilçesinin Tuğ köyünde bulunan, aslında eski Arnavut tapınakları olan yapılar, kaya gibi duruyor ve hiç dokunulmamış. Ancak Fuzuli ilçesine bağlı Aşağı Seyidahmedli köyünde inşa edilen sığınak tipi surda, ahırı andıran ve adı kilise olan düz çatılı bir yapı yıkıldı. Çünkü bu sadece eski bir anıt değil, aynı zamanda tuhaf bir şeydi.

Uzun lafın kısası, insani değerlere, insan haklarına, hümanizm ilkelerine değer veren Avrupalılar, bu tür konularda açıklamalar yaparken, kararlar alırken din taassubuna kapılmaktan utanmalıdır.

Halid KAZIMLI