Bundan 14 yıl önceydi, bir grup Azerbaycanlı gazeteci Güney Carolina eyaletinde Amerikan yaşamıyla tanıştı, her gün 2-3 yere gittik, popüler gazeteler ve internet siteleri, tanınmış gazeteciler ve parlamenterlerle görüştük.

Bir gün Güney Carolina parlamentosunun temsilcilerinden biriyle buluştuk. 35-40 yaşlarındaki Alec Baldwin'e benziyordu. Milletvekili, elindeki termostan kahvesini yudumlarken, iş tecrübesini ve aldıkları kan bağışı belgelerini anlattı. Bu son derece asil, güler yüzlü adam için kanımız kaynamaya başladı. Hatta aramızda 'milletvekili böyle olur' diyenler bile oldu. Adam birdenbire, çıplak elleriyle kurdu boğan bir avcı gibi, "Ermeni soykırımı"na ilişkin yasanın bu meclisten geçmesi için çok ciddi lobi çalışmaları yaptığını söyledi.

Önce kulaklarımıza, sonra tercümana inanamadık. "Neyden bahsediyor?" birbirimize baktık. Ama grubumuzda İngilizceyi iyi bilen iki kişi vardı, çeviride hata olmadığını teyit ettiler, vekilin dediği gibi tercümanımız Bahruz da çeviriyor. Milletvekiline, onun yardımıyla "Ermeni soykırımı" yasasının çıkarılmasını sorduk. Yosunlu milletvekili Baldwin "evet evet" dedi, tercüman olmadan da anladık ki evet efendim bu işi o yaptı ve şu anda dinleyiciler arasında Ermenilerin değil Azerilerin olduğunun farkında değil.

Bir çatlak vardı. Ancak kolaylaştırıcı ve tercüman konuşmayı değiştirdi ve vekil tereddüt etmedi, titreyerek ayrıldı.

Akhshan, geçici buluşma yeri olarak kullandığımız ofiste günün raporunu verirken, gezimizi düzenleyenler bize bugünkü toplantılara ilişkin izlenimlerimizi sorduğunda, her şeyin yolunda olduğunu söyledik, ancak parlamentonuzun vekili reddetti. son. Biz de öyle demiştik. Çevirmen de aynı şekilde tercüme etti ve hatta yüksek sesle güldü. Bizi yönlendiren ve yönlendiren efendim ve hanımefendi de gülümsedi ama gülümsemelerinde biraz kurnazlık vardı.

Milletvekili gerçekten bir çuval inciri mahvetmişti. Bize Amerika'nın adaleti ve tarafsızlığı konusunda iyi bir izlenim vermeye çalıştılar ama Baldwin benzeri milletvekili, parlamenterlerin parayla, müzakerelerle, kampanyalarla "Ermeni soykırımı"na ilişkin belgeyi parlamentoya nasıl aktardıklarını ve bir "Ermeni soykırımı" belgesi oluşturduğunu anlattı. bizde olumsuz görüş var.

Daha sonra ben şahsen bizle görüşmeye gelen vekilin büyük ihtimalle misafirlerin Kafkasya Cumhuriyeti'nden geldiği söylendiğini, sadece Kafkasya ile ilgili Ermenilerle ilgili detayı bildiğini ve sanki bilmiyormuş gibi gelip konuştuğunu düşündüm. Kafkasya'da başka devletler ve halklar da var.

Burada "nerede yaşıyorsan orada yaşa" diyen Ermeniler, şimdi de ABD'de yapılan başkanlık ve parlamento seçimlerinin sonuçlarını konuşuyor ve 20 eyalette 84 milletvekilinin parlamentoya geçmesine yardımcı olduklarını ve "Artsakh"ın kurulduğunu söylüyor. Amerika Birleşik Devletleri'nin siyasi arenasında Amerika'nın seçim önceliklerinden biri.

Yani herkesin Ermenilerin sesine ihtiyacı var ve kime oy verirse o seçiliyor. Dolayısıyla o milletvekilleri Kongre'de Ermenilere lobi yapacak, seçmenlerinin ve devletlerinin acısı kalırken, her gün parlamento salonuna girdiklerinde bugün Ermenilerin çıkarı için ne yapmalıyız, ne yapmalıyız diye düşünecekler. seçilebilmek için.

Şimdi buna ne isim vermeliyiz? Bu hem "samana tutunarak boğulan bir adam" hem de "deveden düşen ama ağlamadan edemeyen bir Bedevi".

Vallahi, zavallılar, 4 yıl boyunca güneye, kuzeye, doğuya, batıya umut besledikten sonra boyunlarını baykuş boynuna çeviriyorlar, her güçlü ülkede yapılan seçimlere dört gözle bakıyorlar ve “bizim” diye tezahürat yapıyorlar. İnsanlar gelecek, bu bizim için iyi olacak" dedi. Bu ülkeler kendi sorunlarına karışınca hayal kırıklığına uğruyor ve başka bir umut kapısı arıyorlar.

Kesinlikle güçlü bir gündüz gününe ihtiyaçları var, ara sıra ortaya çıkacak, canı acıdığında yeğenini tekmeleyecek, hey, yeğenim ile hiçbir alakası yok, ne isterse onu yapacak, yoksa ben diyen türden bir amcaya ihtiyaçları var. gelip seni yenecek. Herkes o amcadan korkmalı, korkmayanlar da "amca, senin sözünü dinlemiyorlar" diyerek koşsunlar yanına.

109 yıldır şunun ve bunun yardımıyla, kendilerinden daha güçlü olanlarla savaşıyorlar, arada dövülüyorlar, bir süre toparlanıyorlar ama yine de başlarını çeviriyorlar, yeni bir hami buluyorlar, ve yeni bir kavga başlat. İnsan çocuğu akıllanıp başına gelenlerden ders almıyor mu?

İşte Japonlar 79 yıl önce savaşı kaybettiler, sonra bunun iyi bir sanat olmadığını anladılar, başlarını eğip bilim okudular, ekonomi kurdular, dünyanın en zengin ve en barışçıl ülkelerinden biri oldular ve artık atalarının topraklarını savaşla kurtarmak istemiyorlar. Çünkü Japonlar savaşta çok yemişler ve artık yemek istemiyorlar. Akıllı olmanın anlamı budur.

Samir SARI