Bugün, 17 Aralık 2025 Çarşamba
Bugün takvimde bir gün. “Babalar Günü” diye yazılmış. Ama insanın yüreğinde bazı günlerin adı olmaz; bazı duygulara tek bir gün yetmez. Ben özel günleri hiçbir zaman sevemedim. Çünkü ne zaman “kutlu olsun” desek, içimizde bir başka acı yankılanıyor.
Bir yanda şehit babaları… Evladının adı bir mezar taşında, fotoğrafı kalbinde mühürlenmiş…
Bir yanda şehit olmuş babalar… Çocuğu daha “baba” demeye doyamadan, bir vatan uğruna toprağa düşen yiğitler…
Bir yanda çocuğunu kaybetmiş babalar… Ömür boyu sırtlarında taşıdıkları görünmez bir kefenle yaşayanlar…
Bir yanda babasını kaybetmiş çocuklar… Gölgesini arayan ama hiçbir ağacın altında onun kokusunu bulamayanlar…
Ve ne yazık ki bir de baba sıfatını hak etmeyenler var...
Evladına ihanet eden babalar…
Babaya ihanet eden evlatlar…
İki tarafın da insanlıktan nasibini almadığı o soğuk tablolar…
Ama hepsinden öte bir hak daha var:
Evladına hem ana, hem baba olmuş yüce gönüllü anneler!
Bugün onların da “Babalar Günü”dür.
Çünkü onlar hem dua olmuş, hem dayanak; hem aş olmuş, hem de siper.
Baba olmak, bir günde değil, bir ömürde belli olur.
Doğumdan ölüme kadar süren bir imtihandır baba olmak.
Sadece can vermekle değil, canan gibi sevmekle ölçülür.
Kimi zaman dağ gibi dimdik duran…
Kimi zaman liman gibi sığınılacak…
Kimi zaman cebinde harçlık, kalbinde dua taşıyan adam gibi adamlar vardır.
İşte onlar her gün saygıyı, sevgiyi, hürmeti hak eder.
Babaların, anaların hakkı ödenmez.
Çünkü onların dualarıyla ayakta kalır evlat;
Ve onların rızasıyla aydınlanır insanın kaderi.
Bu yüzden, bu gün vesilesiyle sadece “kutlu olsun” demeyelim.
Düşünelim, hatırlayalım, helallik isteyelim…
Bir mezarın başında, bir telefonun ucunda, ya da hâlâ gözlerimizin içine bakan o yaşlı çehrede…
“Sen benim kahramanımsın” demeyi unutmayalım.
Ve en önemlisi;
Rabbim, annesinin ve babasının rızasını almış evlatlardan eylesin bizleri.
Hüzünle, saygıyla, özlemle…
Baba gibi babalara, her gün bayram olsun.
Rafet Ulutürk
