Bugün, 20 Temmuz 2025 Pazar
“Adamını bulamayan, adalet de bulamaz” diye bir laf var bu memlekette. Kulağa çirkin geliyor ama ne yazık ki doğru. Çünkü bu ülkede ne bildiğin değil, kim olduğun, hatta kimi tanıdığın belirliyor hayatını.
Doğruysan eziliyorsun, yamuksan yolun açılıyor. Suç sabit ama fail değişince ceza değişiyor. Adalet terazisi bozulmadı sadece, birilerinin cebine girmiş terazinin kendisi.
Sıradan bir vatandaş trafik cezası yerken, plakasında “torpil geçer” yazılı arabalara yol veriliyor. Bir işçinin hakkı için yıllarca mahkemelerde sürünürken, holding sahipleri bir dilekçeyle sıyrılıyor. Ve biz hâlâ “hukuk devleti”yiz diye kendimizi kandırıyoruz.
Devlet dairesine git, eğer “dayın yoksa” o sıra sana gelmez. Hastaneye git, normal vatandaşsan “bekle” denir. Ama tanıdık bir isimle ararsan kapılar açılır, doktorlar koşturur. Bu sadece sağlık sisteminin değil, vicdanın da çürüdüğünün göstergesidir.
Ve en acısı şu: Bu düzene kızanlar da, sıra kendisine gelince torpile yanaşıyor. “Herkes yapıyor” bahanesiyle sistemin parçası olmayı seçiyor. Böylece çark dönmeye devam ediyor. Adaletin değil, adam kayırmanın kazanacağına herkes inanıyor çünkü.
O yüzden bu ülkede çocuklar büyürken “hakkını ara” değil, “dayını bul” diye öğüt alıyor. Bu yüzden dürüst insanlar susuyor, üçkağıtçılar ekranlarda konuşuyor. Çünkü düzen, adamına göre işliyor. Kurallar, güçlü için eğiliyor. Ve biz de bunu “kader” sanıyoruz.
Kural mı İşler, Adam mı?
Bir toplumda “bağlantısı olmayanın” hakkı yoksa, orada adalet değil, kayırmacılık hüküm sürer. Ve bu düzene karşı çıkmak yerine, fırsatını bulunca dahil olan herkes, o adaletsizliğin suç ortağıdır.
Adalet, herkes için eşit işlemediği sürece; o sadece güçlülerin oyuncağıdır. Unutmayın, “adamına göre” işleyen düzen, sonunda herkesi yutar.
